Μία χιουμοριστική ιστορία που δείχνει πως, ίσως, μόνο τ’ ανεκπλήρωτο να δίνει νόημα στην ζωή μας…
Με λένε Αλεξία, είμαι τριάντα τριών χρονών, έχω μια επιτυχημένη καριέρα, μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και τρεις φίλους που με στηρίζουν σε κάθε φάση της ζωής μου. Κοινώς, τα έχω όλα. Το μόνο που μού λείπει είναι ένας άντρας, που, όμως, μού τον φέρνει ο Άγιος Βασίλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Και, ενώ, το όνομά του είναι χάλια, εκείνος είναι λίγο πιο τέλειος απ’ τον ιδανικό άντρα όπως τον είχα φανταστεί. Ή, μήπως, όχι;
Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ιδανικός άντρας δεν σε παρατάει, επειδή βρήκε κάποια άλλη, και, μάλιστα, μικρότερη από εσένα. Ούτε ανακαλύπτεις, ενώ προσπαθείς να ξεπεράσεις τον χωρισμό σας, ότι σού έχει πει τόσα ψέματα, που, στην ουσία, είναι ένας άγνωστος. Ευτυχώς που οι φίλοι μου δεν μ’ άφησαν να φτάσω στ’ άκρα και να πέσω στο επίπεδό του. Γιατί αυτό το έκανα μόνη μου.
Όμως, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ένα τυχαίο γεγονός φέρνει τα πάνω κάτω στην ζωή μου και εκεί που ήμουν μόνη μου κι αποφασισμένη να φάω όλα τα γλυκά του κόσμου και την επόμενη μέρα ν’ αρχίσω γυμναστήριο, για να τα χάσω, μια αποκάλυψη που έγινε, κυριολεκτικά μπροστά στα πόδια μου, μ’ έκανε να καταλάβω τι ήταν αυτό που, πραγματικά, ήθελα στην ζωή μου. Και, κάπως έτσι, ξεκινάει η δική μου απρόσμενη ιστορία, που είμαι σίγουρη ότι δεν είναι διόλου συνηθισμένη!
542 σελίδες απόλυτου γέλιου και πραγματικής χαλάρωσης. Ακόμα και μ’ αυτές τις λέξεις θα μπορούσα να ολοκληρώσω την κριτική μου για το βιβλίο της Άννας Συκιανάκη «Άνδρες! Αν σκοτώσω έναν πειράζει;».
Το διάβασα σε μια έντονη εργασιακά περίοδο και, ουσιαστικά, μού εξασφάλισε την χαλάρωση που επιθυμούσα, ώστε να πέσουν οι παλμοί και να με κάνει να ξεχαστώ.
Γέλασα μ’ όλους τους ήρωες. Οι καταστάσεις και οι ατάκες τους είναι επεισοδιακές.
Το βιβλίο θα το χαρακτήριζα, πέρα από αστείο, άκρως τρυφερό. Διακρίνεται από μια νοσταλγία και μέσα απ’ την καθημερινότητα των ηρώων μπορεί να διακρίνει κανείς την δύναμης της αδελφικής, της φιλικής, της ερωτικής, της οικογενειακής και της επαγγελματικής σχέσης.
Όλες οι σχέσεις έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, αλλά το βιβλίο σού δίνει να καταλάβεις πως, αργά ή γρήγορα, όλα μπαίνουν στην θέση τους και η τάξη, κάποτε, αποκαθίσταται. Είτε είσαι έτοιμος γι’ αυτό είτε όχι.
Οι ήρωες του βιβλίου δεν είναι εξωπραγματικοί. Ταυτίζεσαι μαζί τους και βρίσκεις σημεία επαφής κι επικοινωνίας. Οι ήρωες προβληματίζονται, παιδεύονται, χαίρονται, γελούν, προσπερνούν εμπόδια και, στο τέλος, βρίσκουν την γαλήνη.
Επιπρόσθετα, αυτό που λάτρεψα στο βιβλίο είναι ότι μού “γνώρισε” την Σίφνο και, πραγματικά, μ’ έκανε να θέλω να την επισκεφθώ. Οι εικόνες που δημιούργησε η συγγραφέας στο νησί ήταν ταξιδιάρικες. Προσωπικά, αυτό το θεωρώ ταλέντο και η κυρία Συκιανάκη φαίνεται να έχει άπλετο.
Το βιβλίο που κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις “Έξη” έχει τις σωστές δόσεις σ’ όλα του. Σε διαλόγους, σε περιγραφές, σ’ αναλύσεις, σε συναισθήματα. Δε με κούρασε, δεν μπορούσα να τ’ αφήσω απ’ τα χέρια μου, ήτα η απόλυτη παρέα για τις 3 ημέρας που μού κράτησε συντροφιά. Σίγουρα, λοιπόν, εξασφάλισε την θέση του στην βιβλιοθήκη μου και είμαι σίγουρη πως τις μέρες που θα έχω τις μαύρες μου θα φυλλομετρώ τις σελίδες του, για να πάρω τα πάνω μου.