Κάτι μεταξύ περιφρονητικής δράσης για την αυταξία σε ένα ηχοτρόπιο χιονιά με πολίτες της τηλεθέασης να αιμοδιψούν για ειδήσεις. Δε θα γράψουμε για τα πάθη του χιλιόπαθου έθνους, όχι γιατί συνηθίσαμε αλλά διότι δεν τελειώνουν ποτέ!
https://www.youtube.com/watch?v=MqGGe0D6yWY
Σε συνέχεια του σημειώματος του Δεκέμβρη και τον αγώνα με τον ΟΦΗ, παρακολουθήσαμε πως ο Αργύρης Γιαννίκης και στην αναμέτρηση με τον Παναιτωλικό, προσπάθησε να ανοίξει τις γραμμές της Α.Ε.Κ ανεβάζοντας την πίεση στο μεσαίο μπλοκ και προς την επίθεση. Κοινή συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις ήταν τα προβλήματα της αναχαίτισης και της επιθετικότητας των παιχτών από τις πίσω ζώνες.
Ειδικότερα, το έμψυχο υλικό της Ένωσης αντιμετωπίζει ζητήματα στην υποστήριξη ενός σύγχρονου επιθετικού σχεδίου. Ιδίως όταν οι απουσίες είναι αρκετές, τα θέματα μεγαλοποιούν τα κενά. Η επαναφορά του Σβάρνα στο δεξί άκρο της άμυνας, αν και με τον Ατρόμητο αγωνίστηκε ο Ρότα και ο Μισελέν μπροστά του, ήταν ένα δείγμα συντηρητικής προσέγγισης ώστε να έχουν συμμετοχή στη δημιουργία, λίγοι και οι περισσότερο ταλαντούχοι. Προτού εξετάσουμε, αναλυτικότερα, αυτό το κομμάτι, θα σταθούμε στη συνύπαρξη των δύο σε ρόλο μπακ και χαφ, στην ίδια πλευρά. Κάτι τέτοιο, προσπαθούσε να εφαρμόσει και ο Τιμούρ Κετσπάγια πριν 14 χρόνια στον Ολυμπιακό με το Γιώργο Γκαλίτσιο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, προτάσσοντας ένα φοβικό πλάνο. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως είναι διαφορετική κατάσταση οι μπακ να παίρνουν τα ανεβάσματά τους με ταχύτητα, όπως εφορμούν από πίσω και αλλότροπο να καλούνται να κάνουν τους μόνιμους δημιουργούς και να υποδέχονται πιο ψηλά τη μπάλα. Σύμφωνα με την τακτική του Γιαννίκη, κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό καθώς, θα αφαιρούσε ένα καλό χτύπημα στη μπάλα στο κάθετο παιγνίδι. Επίσης, το ποδόσφαιρο της τελευταίας πενταετίας, απαιτεί από τους ακραίους οπισθοφύλακες να είναι οι δημιουργοί και να παίρνουν το πλάτος του γηπέδου με τους αντίστοιχους, μεσοεπιθετικούς να μετατρέπονται σε συμπαραστάτες των επιθετικών κορυφής. Οι περισσότερες ομάδες το εφαρμόζουν σε μεγάλο ποσοστό με εξαίρεση τη Σίτι, η οποία μέχρι πέρυσι έφερνε το μπακ σε ρόλο χαφ κατά τη διάρκεια της επιθετικής δράσης, ενώ φέτος η ανάπτυξη ζητάει πολλούς παίκτες στον άξονα. Αντιθέτως, παραμένοντας στα παραδείγματα των εξαιρέσεων, η Λίβερπουλ κάνει τον Άρνολντ εσωτερικό μέσο και ο Σαλάχ με το Μανέ, τεντώνουν το γήπεδο.
Ο ιδρώτας στο πρόσωπο του προπονητή της Α.Ε.Κ στην αναμέτρηση της Τρίπολης με τον Αστέρα, παρά την έντονη βροχόπτωση, είναι σημάδι της πίεσης που αισθάνεται ο τεχνικός από το Νεοχώρι Τρικάλων. Η μεθοδολογία του για την επιθετική ανάπτυξη έχει συγκεκριμένους κανόνες. Η αρχική πίεση ξεκινάει στο ύψος της μεσαίας γραμμής. Από εκεί, οι παγίδες οδηγούν σε κλέψιμο της μπάλας, γρήγορη μεταβίβαση από το δημιουργό και στόχευση στο διαγώνιο τρέξιμο των πλαϊνών ποδοσφαιριστών στο χώρο. Οι μέσοι της απέναντι πλευράς και ο επιθετικός πατούν, άμεσα, περιοχή, και αναζητείται η εναλλαγή λιγότερων από 7-8 πάσων έως την εκτέλεση προς το τέρμα. Εδώ, η στήλη απευθύνει ένα ερώτημα με διφορούμενη απάντηση παρά τους 17 μήνες παρουσίας του Λιβάι Γκαρσία στην Ελλάδα. Πόσο, πραγματικά καλός και χρήσιμος είναι σε διάρκεια 90′, εξαιρώντας τη συνάντηση στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο, λόγω του χαμηλού μεγέθους και ανταγωνισμού του αντίπαλου; Τούτη η παρένθεση είναι κομβικής σημασίας αφού ο Τάνκοβιτς, εναλλακτική επιλογή για τη θέση, έχοντας μικρό διασκελισμό και μέτρια τελειώματα, είναι δεδομένο ότι ποτέ δε θα είναι σημαντικό στήριγμα για την ενδεκάδα.
Όπως τονίστηκε, η Α.Ε.Κ επιχειρεί επιθετικές ενέργειες με λίγους παίχτες και άμεση μεταβίβαση. Ωστόσο, με εξαίρεση το Σιμόες, ο οποίος είναι ικανός για τον πλήρη έλεγχο του χώρου δράσης του, οι Σάκχοφ (παρά τις πρόσκαιρες αναλαμπές, αμελητέας επιδραστικότητας σε βάθος χρόνου), Σιμάνσκι και Λε Ταλέκ δεν μπορούν να καλύψουν τις αποστάσεις που χρειάζεται για να βρίσκεται ο Τζούμπερ σε ευνοϊκό περιβάλλον μεγαλύτερης επιρροής των διαδοχικών ενεργειών στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Όταν πολλοί αθλητές επιχειρούν σε αυτά τα μέτρα, για παράδειγμα στον προημιτελικό του κυπέλλου με τον Π.Α.Ο.Κ., μπορεί ο Ελβετός να αξιοποιήσει τα προσόντα του και να ανεβάσει τους συμπαίχτες του, προσφέροντας τις κατάλληλες στιγμές για γκολ. Όμως, στο πρωτάθλημα όπου ο στόχος είναι η μέγιστη συγκομιδή βαθμών απέναντι σε παθητικές, ως επί το πλείστον, ομάδες, παρόμοια προσέγγιση σκοντάφτει σε δύο και τρεις ζώνες μπροστά από τον τερματοφύλακα. Οπότε, κρίνουμε ότι είναι απαραίτητη η απόκτηση ενός χαφ ο οποίος θα έχει διαφορετικά στοιχεία στο γήπεδο, από τα αμιγώς ανασταλτικά καθήκοντα των προηγούμενων.
Ολοκληρώνουμε την καταγραφή των μηνιαίων μας σκέψεων για την Α.Ε.Κ με ένα σχόλιο για το Γέφτιτς. Προέκυψε σαν το βαλς του χιονιού του Τάκη Φαραζή. Προηγουμένως, είχε 288′ σε επίσημους αγώνες. Αίφνης, συζητείται αν θα αντικαταστήσει τον Πέτρο Μάνταλο, στα προσεχή. Η ταλαντούχα τυχαιότητα έπειτα από τη λύπη, ένα προειδοποιητικό σύμπτωμα μελλούμενης ήττας στο παγωμένο Σπύρος Λούης με την ομάδα του Αναστασίου. Ο Ελβετός μέσος σε 330 συμμετοχές έχει 64 γκολ και 52 τελικές πάσες, με τις Λεχ Πόζναν, Ρούμπιν Καζάν, τη Βάκερ Ίνσμπουρκ και τη Βασιλεία. Με έναν καταμερισμό στις κινήσεις του στο χορτάρι, παρατηρούμε πως τις περισσότερες εμφανίσεις του τις έχει πραγματοποιήσει ως δημιουργικός χαφ, με 129/30/25, ακολουθεί ο ρόλος του κεντρικού μέσου με 37/4/3 και με εντολή για μετατόπιση εξτρέμ στα δεξιά ( 22/2/6) και τα αριστερά (20/5/3).