Η ’Ιζι είναι αποφασισµένη να κάνει τα πάντα, για να επιστρέψει απ’ την Κέρκυρα στ’ αγαπηµένο της Λονδίνο. Ώσπου στην σοφίτα του παµπάλαιου σπιτιού, όπου έχει µετακοµίσει, γνωρίζει την Αριάνα, η οποία θέλει να φύγει απ’ το “νησί της βροχής” πιο πολύ κι απ’ όσο η ίδια.
Βέβαια, υπάρχει ένα µικρό πρόβληµα: η Αριάνα ζει στον 19ο αιώνα…
Μαζί µε το (πρώην) πιο αντιπαθητικό αγόρι της τάξης της, τον Βικέντιο, η Ίζι προσπαθεί να λύσει το µυστήριο που περιβάλλει την Αριάνα. Οι δυο τους θ’ ακολουθήσουν ίχνη καλά κρυµµένα σ’ ένα αινιγµατικό τετράδιο µουσικής, θα κυνηγήσουν φτερωτά λιοντάρια και θα γνωρίσουν την “πραγµατική” Κέρκυρα, όπου το χθες µπλέκει µε το σήµερα εκεί που δεν το περιµένεις.
Το πρώτο βιβλίο της Δανάης Δραγωνέα το ανέμενα διαφορετικό. Δεν ξέρω πώς αλλά σε κάθε περίπτωση μ’ εξέπληξε κάτι παραπάνω από ευχάριστα!
Διαδραματίζεται στο τώρα αλλά βουτάει βαθιά πίσω στον χρόνο φτάνοντας στον 19ο αιώνα. Βγάζει κάτι το παραμυθένιο. Το κάστρα, η Αριάνα, η εποχή που ζούσε, η συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωνε κι ονειρευόταν… Όλα αυτά βγάζουν κάτι το απίστευτα παραμυθένιο, αν και δεν ήταν όλα έτσι, σύμφωνα μετις γλαφυρές περιγραφές της ίδιας στο μυστικό της ημερολόγιο.
Το “μυστικό ημερολόγιο” βγάζει κάτι το γλυκουλίστικο! Προσωπικά, με ταξίδεψε στα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια, τότε που χανόμουν στην δίνη των βιβλίων τέτοιο παρόμοιου είδους.
Το βιβλίο αυτό, που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω κι ως παραμύθι, αποτελεί ένα εφηβικό ανάγνωσμα που διαβάζεται κι από μικρά παιδιά. Αυτό που λάτρεψα περισσότερο είναι ότι έχει κάτι από Μπλάιτον (ή, τουλάχιστον, αυτό μού έβγαλε) στον τρόπο που προσεγγίζει το φαγητό και τις λιχουδιές. Η Ένιντ θεωρούσε πως ένα πετυχημένο βιβλίο θέλει να τού ρίξεις μέσα και δόσεις φαγητού! Συναρπάζει τους αναγνώστες!
Το ανάγνωσμα είναι εικονογραφημένο κι απαρτίζεται από μικρά κι ακούραστα κεφάλαια που ρέουν. Παράλληλα, μ’ έξυπνο και προσιτό τρόπο σκορπάει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις π’ αφορούν σ’ ανακαλύψεις, σε γεγονότα, στο κοινωνικό υπόβαθρο άλλων εποχών κάνοντας την σύγκριση με το σήμερα, με την δική μας πραγματικότητα.
Παράλληλα, η ιστορία μάς περιγράφει τα δειλά βήματα μιας φιλίας, την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα σε παιδιά και γονείς, όταν οι τελευταίου δουλεύουν “λίγο παραπάνω” απ’ όσο θα έπρεπε, την αδιαφορία που εισπράττει το παιδί και πως αυτό επιδρά στον ψυχισμό του.
Η Ίζι, ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι αρκετά κυκλοθυμική κι αυτό είναι κάτι που μ’ εκνευρίζει. Αλλά, θα μού πείτε, και ποιο παιδί στην εφηβεία δεν είναι κυκλοθυμικό; Οπότε, πάω πάσο κι αφήνομαι στην εξιχνίαση του μυστηρίου του ημερολογίου της Αριάνα…