Home >> Sports >> Στον αστερισμό του πιγκουίνου

Στον αστερισμό του πιγκουίνου

Η αστοχία υλικού της φετινής ΑΕΚ θα μπορούσε να ήταν μία εικόνα. Είναι η ανημπόρια του Λε Ταλέκ να βγει επιθετικά στο μαρκάρισμα του Κούρτιτς. Ο πρώτος τραβάει πίσω το πόδι του και ο δεύτερος έχει την ευκαιρία να σημαδέψει τη γωνία του Τσιντώτα και να ξεκλειδώσει την πρόκριση στην ημιτελική φάση του κυπέλλου Ελλάδας για τον ΠΑΟΚ.

Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στους κιτρινόμαυρους από τις επιλογές διοίκησης και προπονητή έφεραν τις αναμετρήσεις με το δικέφαλο του Βορρά ως τα, πλέον, κομβικά παιγνίδια της αγωνιστικής περιόδου. Η εικόνα ήταν καλή. Η διαφορά μεταξύ των ομάδων, μικρή. Η πρόκριση πήγε σε εκείνους οι οποίοι γνωρίζουν πώς να την κατακτούν.

Συγκριτικά με το προηγούμενό μας σημείωμα, ο Αργύρης Γιαννίκης άλλαξε, ελαφρώς, το αμυντικό σχέδιο. Η συνέπεια αυτού ήταν να υπάρχει μαρκάρισμα στην αρχή της εκδήλωσης αντεπίθεσης για να μην εκτεθεί το κεντρικό δίδυμο σε φάσεις δύο εναντίον δύο. Το επιθετικό πλάνο ήταν ακόμη πιο απλό. Όλοι οι καλοί μας αθλητές, μέσα. Σαφές δείγμα απρονοησίας και έλλειψη δουλεμένου πλάνου για το ποδόσφαιρο, με βαθμιαίο χτίσιμο και συμμετοχής πολλών παιχτών και από τις πίσω γραμμές, στην ανάπτυξη. Έτσι, με τον τραυματισμό του Μάνταλου και την περίοδο δοκιμών του Γέφτιτς, δεν υπήρχε κάποιος στη μεσαία γραμμή να μεταφέρει άμεσα τη μπάλα μετά την πίεση και την ανάκτηση του ελέγχου της.

Γενικότερα, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, η ΑΕΚ πετυχαίνει τέρματα με στημένες φάσεις ή με γρήγορη μεταβίβαση, όπως συνέβη στο Σπύρος Λούης με τον ΠΑΟΚ. Δηλαδή, με άμεση εκτέλεση. Ο Γιαννίκης πρέπει να κριθεί από τη συνολική βελτίωση και όχι γιατί απέτυχε στο κύπελλο και αυτό θα επιτευχθεί με το εάν και κατά πόσο θα βοηθηθεί, στην πράξη από τη διοίκηση. Η ΑΕΚ με το Γιαννίκη αύξησε τις γρήγορες επιθέσεις από περιοχή σε περιοχή.  Ωστόσο, αυτή η διαφοροποίηση/ τροποποίηση δεν κατάφερε να συμμαζέψει την αμυντική γραμμή με συνέπεια να έχει καταφέρει, μαζί με τον Ατρόμητο, να δεχτεί, τις περισσότερες επιθέσεις μπροστά στην εστία της. Μόνο ο Ιωνικός έχει περισσότερες μεγάλες ευκαιρίες εναντίον του, από την ΑΕΚ.

 Μετά τον αποκλεισμό από το κύπελλο ήρθε η αναμέτρηση στο Φάληρο. Με τον Ολυμπιακό, τη μακρινή πάσα την υποδεχόταν ο Τζούμπερ, ο οποίο κινείτο στα νώτα του Λαλά, δεδομένου ότι η διάταξη με τρεις αμυντικούς θέλει τους πλάγιους μπακ να είναι πιο ψηλά στο γήπεδο. Ο Ελβετός αγωνίστηκε στα ίδια μέτρα με το χώρο ευθύνης του Εμβιλά,  και ο Άμραμπατ βρισκόταν πίσω από τον επιθετικό ώστε να παίξει ανάμεσα στα στόπερ. Ο Ανσαριφάρντ ήταν στην κορυφή και ο Μαροκινός με το τρέξιμο του προς την περιοχή υποδεχόταν τη μπάλα, με το Λιβάι Γκαρσία να παίζει στην απέναντι πλευρά και να εκμεταλλεύεται την εντολή του Μαρτίνς για επιθετικότητα από τους μπακ και κυρίως το Ρέαμπτσιουκ.

Έτσι ο Άμραμπατ είχε το πρόσταγμα να ξεκινάει την πίεση στην ανάπτυξη του αντιπάλου. Αμυντική κατεύθυνση με 4-4-2 αλλά έλειπε ο παίχτης να ενώνει τις γραμμές. Το πρόβλημα εντοπίστηκε μόλις επιτυγχάνετο ανάκτηση της μπάλας, από την άμυνα και εκείνη προωθείτο κατευθείαν στην επίθεση, παρακάμπτοντας τους παίχτες της μεσαίας γραμμής. Έλειπε, όπως γίνεται αντιληπτό, η αξία του Μάνταλου αλλά και εμφανής απουσία εμπιστοσύνης στο Γέφτιτς, σε έναν  κρίκο ο οποίος θα ενώσει τις γραμμές. Κάτι σαν τον Μπίσεσβαρ στην τακτική του Λουτσέσκου, με τον Ολλανδό να ξεκινάει τις προσπάθειες του από θέση μέσα αριστερά και να ανεβάζει σταδιακά όλους τους υπόλοιπους.

Τέλος, στη συνάντηση με τον ΠΑΣ έγινε ευρέως αντιληπτό πόσο σημαντικός είναι ο Άμραμπατ, ο οποίος πατάει όλο το γήπεδο και είναι μόνιμη πηγή ενέργειας και κινδύνου για τις αντίπαλες άμυνες. Η συγκριτική και ειδοποιός διαφορά έγινε καταφανώς αντιληπτή στο δεύτερο ημίχρονο με τον Απόλλωνα Σμύρνης, στη Ριζούπολη, στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος. Σε θέση μέσα δεξιά είχε τοποθετηθεί ο Λιβάι Γκαρσία για να ανοίγει από εκεί τις γραμμές, κέντρου και άμυνας, των παιχτών του Μεταξά. Για το Μάνταλο, μονάχα το τέρμα που πέτυχε και ο τρόπος που κινήθηκε μέσα στην περιοχή, αλλά και το πώς και πόσο απελευθέρωσε τους μεσοεπιθετικούς της ΑΕΚ η είσοδός του στον αγωνιστικό χώρο, αρκεί για να δείξει το μέγεθος της απουσίας του.

Ας μη λησμονούμε πως ό,τι είναι καμωμένο, είναι αυτό που είναι. Η ελάχιστη δραστηριότητα για την αναγνώριση της εξωτερικής γνώσης των πραγμάτων. Η γνώση είναι σύνθετη.  Άλλωστε, χωρίς την ασυνειδησία, την ακλόνητη πίστη τι θα κάναμε; Την απάντηση καλείται να δώσει το στελεχιακό προσωπικό της διοίκησης.

Το παρόν κείμενο, όπως το μαρτυρά και ο τίτλος, είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Μαριανίνας Κριεζή και στην αποχώρησή της για την ανακάλυψη νέων γαλαξιών , στις 6 Φεβρουαρίου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *