Η Ζωή κυλάει, δεν περιμένει κανέναν και τίποτα. Όλα γύρω μας αλλάζουν, μεταβάλλονται, εξελίσσονται ή, τουλάχιστον, βρίσκονται σε μια διαδικασία μιας κάποιας μεταμόρφωσης. Ωστόσο, κάποια -λίγα- πράγματα αποτελούν κλασικές σταθερές. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και παραμένει απροσδιόριστο το πότε θ’ αλλάξουν κι αυτά -αν, φυσικά, αλλάξουν.
Μία από εκείνες τις σταθερές παραμένει η “γνώμη του κόσμου”.
Για ό,τι σκέφτεσαι, για ό,τι λες, για ό,τι κάνεις πρέπει πάντα να φιλτράρεις τη γνώμη του κόσμου. Το τι, δηλαδή, θα σκεφτεί, τι θα πει και πώς θα κρίνει μια πιθανή κίνησή σου. Σ’ αυτήν την κοινωνία ζούμε. Την βρωμερή αυτή κοινωνία. Την κοινωνία εντός της οποίας οι άνθρωποι δε μπορούν να δουν τη δική τους καμπούρα, μα, αντ’ αυτού, σχολιάζουν αυτήν των άλλων, διότι τούς είναι πιο εύκολο -και πιο ευχάριστο, επίσης.
Ζούμε σε μια κοινωνία που ό,τι πράττουμε κατακρίνεται. Καταδικάζονται κακές συμπεριφορές, καταδικάζονται, όμως, και οι καλές, οι αθώες, οι αυθόρμητες, οι γεμάτες ενθουσιασμό και καλοσύνη πράξεις. Διότι οι κόσμος δεν αντέχει να σε βλέπει να χαίρεσαι. Διότι ο κόσμος δεν παίρνει χαρά απ’ τη χαρά σου, αλλά ελλοχεύει σε κάποια σκοτεινή μεριά μ’ απώτερο σκοπό να σε ρίξει κάτω, για να νιώσει καλύτερα, για να αισθανθεί ανώτερος.
Και το πιο εξωφρενικό απ’ όλα αποτελεί το γεγονός ότι μπαίνεις στο “στόχαστρο” αγνώστων. Άνθρωποι που δε σε γνωρίζουν, άνθρωποι που δεν έχετε ανταλλάξει μια κουβέντα ή, τουλάχιστον, κάτι λίγα, κάτι ελάχιστα, κάτι τυπικά, άνθρωποι που, απλά, σε ξέρουν εξ όψεως, άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το τι έχεις στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στη Ψυχή σου, άνθρωποι π’ αγνοούν τα κίνητρα των επιλογών και των πράξεών σου σε σχολιάζουν και σε κατακρίνουν θεωρώντας πως οι ίδιοι αποτελούν φωτεινούς παντογνώστες, πως στη Ζωή τους κυλούν όλα τέλεια, ενώ, στην πραγματικότητα, αποτελούν σιχαμερά ανθρωπάρια.
Αυτό, φυσικά, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα μόνο των αγνώστων σου. Υπάρχουν και γνωστοί που πάντα καραδοκούν, για να σού την στήσουν. Είναι έτοιμοι να σε κρίνουν. Λένε πως το κάνουν για το καλό σου, αλλά, στην πραγματικότητα, θέλουν να ενισχύσουν την μειωμένη αυτοπεποίθησή τους και το καταρρακωμένο εγώ τους. Λίγοι είναι αυτοί που, ειλικρινά κι ανιδιοτελώς, σε νοιάζονται και σε συμβουλεύουν, πράγματι, για το καλό και τη βελτίωσή σου.
Κυρίως, λίγοι είναι εκείνοι που, για ό,τι κι αν κάνεις, για ό,τι που δεν τούς αφορά, βουλώνουν το στόμα τους και δεν ασχολούνται με την πάρτη σου.
Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν, για να σχολιάζουν. Μην το γελάς. Παίρνουν Ζωή απ’ αυτό. Είναι νοσηρό, αλλά αποτελεί πραγματικότητα. Δεν έχουν δική τους Ζωή κι ασχολούνται μ’ αυτές των άλλων. Συχνά, τις ανακατεύουν, επίσης.
Υπάρχουν άνθρωποι που, επειδή τούς δίνεις λίγη σημασία από ενδιαφέρον ή από θαυμασμό -δίχως, φυσικά, να επιδιώκεις κάτι περαιτέρω-, θεωρούν τους εαυτούς τους υπέρτατους κοιτώντας σε από ψηλά. Δυστυχώς, κάπως έτσι, απ’ άνθρωποι μετατρέπονται σ’ αδιάφορα ανθρωπάκια. Υπάρχουν άνθρωποι που παρερμηνεύουν, ακόμη, και την ευγένεια. Κι όμως! Έχουν παρανοήσει και παρερμηνεύουν, ακόμη, και την ευγενική συμπεριφορά. Δίνεις αξία σ’ ανθρώπους -διότι από καρδιάς έτσι ένιωσες- και καταφέρνουν να σε γεμίζουν τύψεις, ενοχές, ακόμη και παράπονο, που μπήκες στη διαδικασία ν’ ασχοληθείς μαζί τους. Η στάση τους ήταν αυτή που σ’ έκανε να τούς θαυμάζεις και η μετέπειτα συμπεριφορά τους ήταν αυτή που σ’ έκανε να τούς σιχαθείς, επίσης.
Ξέρεις, όμως, κάτι; Φτάνει η στιγμή που, ακόμη και οι άνθρωποι, σε κουράζουν. Ό,τι κι αν κάνεις, τούς ενοχλεί, το κριτικάρουν, το παρερμηνεύουν, ενώ δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τ’ άτομό σου. Απλά, φαντάζονται διάφορα με το μικρό ή ανύπαρκτό τους μυαλουδάκι κι όλη αυτήν την ιστοριούλα που έχουν φτιάξει την θεωρούν πραγματικότητα και ζουν μέσα σ’ αυτήν.
Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που παρερμηνεύουν το ότι κάποιοι φέρονται και είναι, πράγματι, ακομπλεξάριστοι. Γι’ αυτό σού λέω, πράξε καταπώς νιώθεις, κι αν τούς ενοχλείς, τότε λυπάμαι, αλλά αυτό αποτελεί δικό τους πρόβλημα κι όχι δικό σου. Εξάλλου, όπως πολύ σοφά έχει πει ο Αριστοτέλης: “Υπάρχει μονάχα ένας τρόπος, για ν’ αποφύγεις την κριτική… Να μην κάνεις τίποτα, να μη λες τίποτα, να είσαι ένα τίποτα…”. Θες εσύ σ’ όλη σου τη Ζωή να είσαι ένα τίποτα, μόνο και μόνο, για να μην κάνεις τους άλλους ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να σε σχολιάσουν; Θες εσύ σ’ όλη σου τη Ζωή να πνίγεις τις επιθυμίες και τα θέλω σου, μόνο και μόνο, για να μην κακοκαρδίσεις τον κόσμο; Θες εσύ σ’ όλη σου τη Ζωή ν’ αποσύρεσαι σε μια μεριά με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια τυλιγμένα γύρω απ’ τα λυγισμένα γόνατά σου και να διαιωνίζεις με τον τρόπο αυτό βλακώδη στερεότυπα;
Το θέμα είναι να μη δίνεις το χώρο σ’ όλα αυτά να σε επηρεάζουν. Ο κόσμος πάντα έλεγε και πάντα θα λέει. Τού είναι πολύ εύκολο να σχολιάζει τους άλλους. Το δύσκολο για τους ανθρώπους είναι να κάνουν αυτοκριτική και προσωπική ενδοσκόπηση. Σπάνια θ’ ακούσεις καλή κουβέντα. Εννιά σωστά να πράξεις κι ένα, μονάχα, λάθος κι όλοι στο λάθος θα εστιάσουν. Ένας – δυο -ή και κανένας- θα σταθούν, αποκλειστικά, στα σωστά σου και θα σε συγχαρούν από καρδιάς. Ελάχιστοι είναι οι αντικειμενικοί, ελάχιστοι είναι αυτοί που βουτούν τη γλώσσα στο κεφάλι τους, πριν ανοίξουν το στόμα τους. Οι στενόμυαλοι θα παραμείνουν στενόμυαλοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα -και, μάλιστα, του ενός χεριού- είναι εκείνοι π’ αφήνουν παραθυράκια ανοικτά, εκμεταλλεύονται τα ερεθίσματα κι αλλάζουν άποψη, όταν κρίνουν ότι η προηγούμενη ήταν εσφαλμένη. Γιατί το να είναι κανείς απόλυτος σ’ αυτήν τη Ζωή το θεωρώ, προσωπικά, μια αέναη καταδίκη.
Και, για να μη στρέφονται τα βέλη αποκλειστικά στην “απέναντι” πλευρά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κι εμείς, ενίοτε, πέφτουμε στην παγίδα του σχολιασμού. Μην τ’ αρνηθείς. Αλλά το θέμα, πάντα, είναι να μην ασκείς δριμύ κριτική άνευ λόγου και πάντα να χρησιμοποιείς επιχειρήματα, τα οποία να είναι ορθά, για να στηρίξεις την άποψή σου. Όμως, εδώ που τα λέμε, ούτε κι αυτό έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε, διότι δε μπορούμε να κρίνουμε Ζωές που δεν έχουμε ζήσει και να προσπαθούμε να διαβάσουμε μυαλά μέσα στα οποία δεν έχουμε σεργιανίσει. Και το σημαντικότερο, ο καθένας έχει τη Ψυχούλα του και βάσει αυτής πορεύεται. Συνεπώς, καμιά εξωτερική κριτική και κανένας σχολιασμός δε χωρά στις Ζωές των άλλων. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Διότι μη ξεχνάς πως άλλο είναι να δώσεις μια συμβουλή για το καλό τ’ άλλου κι άλλο να τον κατακρίνεις ασυστόλως για ό,τι πράττει. Όποτε, αν κι εσύ έχεις την τάση να σχολιάζεις, πάντα να βάζεις τη θέση σου στη θέση τ’ άλλου και να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τι θα πεις πριν το πεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κι εγώ σού λέω αδιαφόρησε για τη γνώμη των άλλων. Κάνε αυτό που σ’ ευχαριστεί. Πράξε αυτό που θες. Μείνε αυτός που είσαι. Μην αλλάξεις για κανέναν. Κι αν κάποιος σε υποχρεώσει ν’ αλλάξεις, τότε άλλαξε άνθρωπο στη Ζωή σου. Αυτός, σίγουρα, δε σού ταιριάζει. Δε θα ζήσεις μια Ζωή με τον κόσμο. Θα ζήσεις μια Ζωή με τον εαυτό σου και με τους λίγους εκλεκτούς σου. Να λες αυτό που πιστεύεις, να λες αυτό που γουστάρεις, να λες αυτό που ορμά από μέσα σου, να είσαι αληθινός και να μη διαμορφώνεις τον εαυτό σου, ανάλογα με τα κέφια του καθενός. Υποστήριζε τις ιδέες σου, τις επιλογές σου, τις απόψεις σου, τα θέλω σου μέχρι τέλους. Μη δικαιολογείσαι σε κανέναν.
Και μη ξεχνάς να είσαι αντικειμενικός. Να κρατάς χαρακτήρα, αλλά να κρατάς κι επίπεδο. Επιχειρηματολόγησε ορθά! Σεβάσου και τους γύρω σου. Αυτό είναι πραγματική μαγκιά! Όπως θες να σού ασκούν σωστή κι αντικειμενική κριτική -εφόσον την ασκούν, ούτως ή άλλως-, το ίδιο να πράττεις κι εσύ, αν θεωρείς ότι αυτό είναι, πράγματι, απαραίτητο. Και, φυσικά, η κριτική αυτή να μην αφορά στην ιδιωτική Ζωή του καθενός, αλλά στην κοινωνική της πλευρά που, δίχως αμφιβολία, επηρεάζει το γενικότερο σύνολο και τη ροή της κίνησης μέσα στην κοινωνία και δίνει το χώρο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, για σχόλια ή συμβουλές.
Βγάλε, λοιπόν, απ’ τη Ζωή σου όλη την τοξικότητα. Διότι μη λησμονείς πως το πιο σπουδαίο είναι όχι να κερδίζεις τους άλλους, αλλά, κυρίως, τον εαυτό σου. Είναι ό,τι πολυτιμότερο το να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Να θυμάσαι ότι, αν είσαι καλά με το μέσα σου, δε χρειάζεσαι καμιά επιβεβαίωση και δεν πρέπει να σ’ απασχολεί η γνώμη κανενός. Διότι, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, όλοι κάτι θα βρουν να πουν. Πάντα. Διότι έτσι είναι ο κόσμος. Δεν άλλαξε τόσα χρόνια. Τώρα θ’ αλλάξει; Κι αν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξει, θα χρειαστούν πολλά χρόνια κι αρκετός κόπος, μα πάνω απ’ όλα μπόλικη παιδεία.
Και, έπειτα, σε ρωτώ:
Γιατί θα ‘πρεπε να σ’ απασχολεί η γνώμη των άλλων, όταν εσύ ο ίδιος ξέρεις πολύ καλά -καλύτερα απ’ τον καθένα- ποιος είσαι, τι ζητάς ή δε ζητάς και τι αξίζεις;