Σήμερα συμπληρώνονται 91 χρόνια από την γέννησή του Μανόλη Αναγνωστάκη, στις 10 Μάρτη 1910.
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
Τελειώνει ο αγώνας, οι τόνοι ανεβασμένοι, οι παλμοί υψηλοί, η ένταση μεγάλη. Μία ήττα που πόνεσε. Πληγώθηκε ο εγωισμός. Ελπίζω να μην κατέβουν τα κεφάλια…
Στο τακτικό κομμάτι κάποιες επισήμανσεις. Εάν παρακολουθήσετε ξανά τον αγώνα θα καταλάβαιτε ότι είναι ανέφικτο όταν λείπει το 41,2% του Λοτζέσκι στο τρίποντο, γεγονός που καθιστά απαγορευτική την οποιαδήποτε βοήθεια από την αδύνατη πλευρά και οι 6-8 πόντοι του στο τρανζίσιον, όταν στην τελευταία προπόνηση χάνεις τον “φράουλα”, με αποτέλεσμα να εξασθενεί η περιφερειακή άμυνα, οι αλλοιώσεις στη μεταφορά της μπάλας της αντίπαλης ομάδας , συν μία επιπλέον λύση στο ριμπάουντ και 5-7 πόντους, γίνεται κατανοητό γιατί εκτός των Σπανούλη, Πρίντεζη και δευτερευόντως του Χάντερ, όλοι οι υπόλοιποι αθλητές μας αντιμετωπίστηκαν από τη γερμανική ομάδα σαν παίχτες οι οποίοι παίζουν στη Β’ εθνική. Τους έδιναν συνεχώς τρία με τέσσερα μέτρα και ουδείς δεν κοιτούσε να απειλήσει το καλάθι.
-Η ομάδα στοχευμένα ακουμπούσε τη μπάλα, ποικιλοτρόπως, στο κέντρο της ρακέτας είτε άμεσα είτε κατέληγε εκεί μέσω πικ εν ρολ. Η υπομονή σε αυτό το παιγνίδι, άνοιξε το μήκος του γηπέδου, η ομάδα έβαζε τη μπάλα στα δύο μέτρα και έβρισκε από εκεί δημιουργία και πόντους.
-Ο Γουόρικ περιόρισε στο δεύτερο ημίχρονο τη δράση του Ραντόσεβιτς, πήγε στις επαφές και κέρδισε μονομαχίες και φάουλ αλλά εκτελούσε βιαστικά στις επιθέσεις. Ο Χάντερ έδωσε υπέροχο αγώνα, πάλεψε, τελείωσε φάσεις με πρόσωπο στο καλάθι αλλά δεν είναι πόλος δημιουργίας. Στην τελική ευθεία περιορίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο λόγω των συνθηκών.
-Ο Σπανούλης διαχειρίστηκε πολλές επιθέσεις, ήταν καθοριστικός, μοίρασε τη μπάλα και σκόραρε. Ελπίζω να μη στοχοποιηθεί εκ νέου από όλους όσοι δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη του αθλήματος.
– Ο Πρίντεζης, συστηματικά χτύπησε κάτω από τη ρακέτα, πήρε εννέα ριμπάουντ και λειτούργησε ως φάρος για τους συμπαίχτες του.
– Ο Μάντζαρης έχει βάλει έναν πόντο στους πέντε τελευταίους αγώνες. Απαράδεκτο, αν σκεφτεί κανείς πόσο καθοριστικός ήταν το ίδιο διάστημα πέρυσι.
– Ο Χάκετ θα μπορούσε να μείνει περισσότερη ώρα στον αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο και να αναλάβει την εκτέλεση περισσότερων επιθέσεων, αλλά έπρεπε να καλύψει στο αμυντικό κομμάτι και όλα εκείνα που άφησε ο Στρόμπερι με την αιφνίδια απουσία του.
– Ο Παπανικολάου πήρε αρκετό χρόνο σήμερα. Η προσφορά του σε όλες τις επιμέρους κατηγορίες ήταν πολύτιμη. Είναι θετικό ότι μπορεί να προσφέρει άμεσα. Όμως θα πρέπει και εκείνος όπως και ο Παπαπέτρου να πάρουν περισσότερες προσπάθειες στην επίθεση.
– Η απόφαση για να μη γίνει φάουλ στην τελευταία άμυνα με τη μπάλα από την πλάγια γραμμή είναι κατανοητή. Άλλωστε, αυτή είναι η τακτική της ομάδας. Όμως γιατί προηγουμένως, στα 41.7” με επαναφορά δεν έγινε η επίθεση στο τέλος του χρόνου και η επίθεση εκτελέστηκε στα 13”; Απέμεινε 26,4”. Η συνέχεια είναι γνωστή…
– Ο κόσμος που θα αποφασίσει να έρθει στο Σ.Ε.Φ για τον αγώνα με τη Ζαλγκίρις πρέπει να δείξει εμπράκτως την αγάπη για αυτή την παρέα. Οπαδοί της νίκης και των τίτλων περάστε αλλιώς το βράδυ σας. Δεν σας χρειαζόμαστε. Δεν χρειάζονται αφορισμοί και ύβρεις. Η μάχη μαίνεται ακόμη. Ψηλα το κεφάλι, ψηλά την καρδιά!
Υ.γ Συγγνώμη Άλεξ για τη γλώσσα που χρησιμοποίησα στη μεταξύ ημών συνομιλία αλλά καταλαβαίνεις…
Υ.γ.2 Ελπίζω η Ιθάκη να μη χάθηκε από τον ορίζοντα και τα Κύθηρα στο τέλος να τα βρούμε!
Υ.γ.3 Για το Φίλιππο, τον Antoine, τον Άλεξ και το Μάνο:
Υ.γ.4 Από την παρέα της Θεσσαλονίκης(Πειραιάς-Βιτόρια), εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ, για όσα μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα και δεν εννοούμε μόνο τους τίτλους. Τα συναισθήματα είναι ο δικός μας μη υλικός θησαυρός και παράλληλα το φορτίο για να μας θυμίζει το δρόμο μας: Τα σέβη μου.
Τα σέβη μου.