Κάποτε μια κοπέλα με ρώτησε: «Μα καλά πώς γίνεται να αλλάζει έτσι η διάθεση σου για μια ομάδα;» ήταν μετά τον περσινό τελικό στη Μαδρίτη. Εγώ άδειος μεν συναισθηματικά αλλά και τόσο περήφανος για αυτά που με είχε κάνει να νιώσω τα τελευταία 4 χρόνια αυτή η ομάδα που δεν μπορούσα να απογοητευτώ ή να νευριάσω. Τότε λοιπόν της είπα κάτι του στυλ: «ε γίνεται…» χωρίς να θέλω να το αναλύσω περισσότερο. Σήμερα, λοιπόν, είναι από τις μέρες που θα μπορούσα να της μιλάω από το πρωί που σηκώθηκα μέχρι πριν να αρχίσει το παιχνίδι. Δεν θα της έλεγα για μεγάλες ιδέες, ιδανικά και άλλα τέτοια που συνήθως (κακώς κατ’ εμέ) λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις άπλα θα προσπαθούσα έστω και λίγο να τη βάλω στη θέση μου…
Θα της έβαζα το παιχνίδι με την Μπαρτσέλονα στην Πόλη για να πει μαζί μου ρε λες; Μέτα θα της έβαζα την ειρωνεία στο πρόσωπο του Σβεντ στο +19 του τελικού για να τσαντιστεί κι εκείνη…και μετά το σουτ του Πρίντεζη για να πανηγυρίσει ξανά και ξανά και να ανατριχιάσει χωρίς να ξέρει ούτε η ίδια το λόγο.
Μέτα θα πηγαίναμε προς Λονδίνο για να δούμε τα σκυμμένα κεφάλια των Ρώσων (πάλι) και το αντιαθλητικό του Ρούντυ στον τελικό…απογοήτευση από τη μία, αντιεπαγγελματισμός από την άλλη, αντιδράσεις μετά από δυο ολοκληρωτικές παραστάσεις καλαθοσφαίρισης και φυσικά δάκρυα χαράς και ευφορίας από εμάς.
Στη συνέχεια θα πηγαίναμε στο Κάουνας να δούμε το Ζαλγκίρις-Ρεάλ για την τελευταία αγωνιστική του top16 (2013-2014) και το κόμπλεξ που τους έχουμε δημιουργήσει, αλλά και μια σειρά 5 παιχνιδιών (3 εκτός) που λίγο η έδρα, λίγο ο Λαμόνικα και λίγο τα καθιερωμένα πλέον καραγκιοζιλίκια δεν μας επέτρεψαν να τους ‘την κάνουμε’ ξανά…(ξεχρέωσε ο Ράις όμως μερικές εβδομάδες αργότερα).
Στα πιο πρόσφατα το πρώτο ματς στη Βαρκελώνη για να πει: «φέτος δύσκολα…» και 2 μέρες μετά να πει : «ρε πλάκα μας κάνετε;» και φυσικά τα 5 τελευταία δευτερόλεπτα στο Σεφ για να νιώσει ξανά αυτήν την περίεργη ανατριχίλα μόλις ο Πρίντεζης σηκώνεται για τρεις. Μετά; Τι άλλο από τη φάτσα του Βατούτιν (πάλι) λίγα λεπτά πριν τα όργια του Σπανούλη που απλά σκεφτόταν με ποιόν τρόπο θα έχανε και εκείνο το βράδυ. Και τον τελικό χωρίς πολλά λόγια για να αδειάσει κι εκείνη συναισθηματικά έχοντας ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπο της ( για άλλη μια φορά χωρίς να ξέρει γιατί).
Και σήμερα λίγες ώρες πριν από αυτό το ματς να καταλάβει γιατί θα κουνιέμαι όλη μέρα περίεργα, γιατί θα βλέπω ξανά και ξανά τα ίδια βιντεάκια και γιατί δεν θα μιλάω σε κανένα μισή ώρα πριν το παιχνίδι.
Γιατί, λοιπόν, αυτά τα συναισθήματα που μας έχει δημιουργήσει αυτή η ομάδα τα τελευταία χρόνια έχουν σημαδέψει στιγμές της ζωής μας και στη σκέψη και μόνο του τι μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ξανά μας πιάνει μια ανεξήγητη ανυπομονησία για να μας εκπλήξουν και πάλι!
Το βράδυ, λοιπόν, κάντε μας ξανά να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματά μας, κάντε μας να φωνάξουμε μέχρι να κλείσει η φωνή μας, κάντε μας να ονειρευτούμε…
Update: Το κείμενο γράφτηκε λίγες ώρες πριν το ματς με τη Ρεάλ αλλά κάτι μου λέει ότι τα ίδια θα σκέφτομαι πριν τα αντίστοιχα με Κίμκι και Τσσκα. Δύο ακόμα Θρύλε, δύο ακόμα…