Και το καλοκαίρι κρυώνω. Στην αποθήκη της μνήμης η πρώτη ανάμνηση, οι μνήμες είναι γεμάτες εικόνες. Λεπτομέρειες. Εσωτερικούς χώρους αποδυτηρίων, σταδίων, ένδοξων βραδιών, εστιατορίων. Φυσιογνωμίες σε όλες τις φάσεις της ζωής. Από το παράπηγμα στα μέγαρα της Ευρώπης. Αυτό που δεν θυμόμαστε, το βεβαιώνουν οι μνήμες των άλλων. Ακούμε όσα συνέβησαν αλλά δεν μπορούμε να τα επιβεβαιώσουμε. Όμως είναι η κοινή μνήμη που μοιραζόμαστε μαζί με τους άλλους. Έτσι, έρχονται και οι αμαρτίες. Τις λέμε και κάποιες φορές δακρύζουμε. Είναι ο δρόμος για να φτάσουν οι αγάπες στον παράδεισο.
Ο φόβος, του φόβου… Στην αρχή φοβόμαστε τα πάντα. Έπειτα, αρχίζουμε να τα απομυθοποιούμε. Να περνάμε μέσα από τα νεκροταφεία των εμποδίων βάζοντας το χέρι στη φωτιά. Το πιο κρυφό και πιο μεγάλο όνειρο, ο δρομέας, ο γρήγορος, ο ακριβής. Ο σύγχρονος ποδοσφαιριστής. Κάπως σαν το θεό και τη θεία δίκη. Μερικές φορές, το παρελθόν και η αγκίστρωση σε αυτό, λειτουργούν ως χειροπέδες. Είναι η προσπάθεια για τα τεθούν όρια, η ανακατεύθυνση του βάρους της ευθύνης. Άλλωστε, τα μεγάλα έργα τέχνης είναι αποτέλεσμα ταλέντου, εντατικής δουλειάς, φλογισμένης καρδιάς, λαμπερού μυαλού και θέμα συγκυριών στη ζωή. Τα μεγάλα έργα είναι όπως τα εξέχοντα ιστορικά γεγονότα. Γενικώς, ότι ξεφεύγει από τα, απολύτως, ανθρώπινα μέτρα, είναι ζήτημα πολλών παραγόντων. Το ταλέντο από μόνο του δεν κάνει τη διαφορά. Χωρίς αυτό, σίγουρα απουσιάζει η μεγαλοσύνη, αλλά, το ταλέντο πρέπει να διαχέεται σε όλη την προσωπικότητα των δημιουργών. Πετυχαίνει την άδολη και αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με το κοινό και εδώ, με τους φιλάθλους. Από αυτή τη συνέργεια επιτυγχάνεται η έκρηξη!
Παναθηναϊκός Α.Ο
Μικρή ανασκόπηση. Η πρωταθλήτρια ομάδα του Παναθηναϊκού για το 2004 είχε τις βάσεις της και την τακτική παιδεία σε εκείνη που ατυχώς, λοιδορήθηκε και κακοχαρακτηρίστηκε. Ήταν η ομάδα της Ριζούπολης… Ωστόσο, εκείνη η προσπάθεια ταλαιπωρήθηκε από την έλλειψη ενός δεύτερο αμυντικού χαφ δίπλα στο Μπασινά, όπως για παράδειγμα, σε μεταγενέστερα χρόνια, ήταν ο Ζέκα ή έναν με τα χαρακτηριστικά του Μάτος. Είναι γεγονός ότι ο σύλλογος χάνει δύο ευκαιρίες για ευρωπαϊκή διάκριση εξαιτίας τραυματισμών. Αναλυτικότερα, τη μία φορά, τραυματίζεται ο Καραγκούνης και στην αναμέτρηση με τη Μπαρτσελόνα, στον επαναληπτικό δεν μπορεί κανείς να ασκήσει πίεση ψηλά και τον αντικαθιστά ο Κωνσταντινίδης. Μετά, ο Σουμ έκανε μια τομή η οποία τον διαφοροποίησε και από το Μαρκαριάν. Άνοιξε τις επιλογές του ρόστερ, πήρε γκολ και στιγμές από πολλούς παίκτες και ήταν σημαντικό στοιχείο για την κατάκτηση του τίτλου και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Με αυτόν τον τρόπο, τη μεθοδικότητα και το πλάνο, καλύπτονταν και οι αδυναμίες στο ένας εναντίον ενός των Φύσσα και Χένρικσεν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τελευταίος αισθανόταν πιο άνετα όταν έπαιζε ως λίμπερο, με βάθος στην άμυνα.
Η περίοδος των λαθών. Την επόμενη χρονιά, η επιλογή της ιδιοκτήτριας οικογένειας για να φέρει παίκτες τον Ιανουάριο ήταν καλή αλλά καθυστερημένη. Βόουτερ, Χαραλαμπίδης, Γκέκας, Άντερσον. Ασχέτως, αν ο τελευταίος τραυματίστηκε. Η μεταγραφική στόχευση από το Ζάετς, ήταν κακής έμπνευσης και το αποτέλεσμα στο χορτάρι ήταν οικτρό.
Στιγμή αναλαμπής ήταν η ομάδα του Πεσέιρο. Με ένα ξεχωριστό ροτέισον καταφέρνει και έχει συγκεκριμένο πλάνο στο παιχνίδι του. Ο αποκλεισμός από τη Ρέιντζερς είναι στις λεπτομέρειες και στα ντέρμπι, με εξαίρεση το πρώτο, στη Λεωφόρο, το 0-0 με τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος. Εξαιρούνται οι βαριές ήττες από ΟΦΗ και Ξάνθη. Η συγκρότηση της πολυμετοχικότητας ήταν ένα άχαρο κράμα αθλητών, κατέκτησε το πρωτάθλημα άνευ αντιπάλου, ενώ το αποφασιστικής σημασίας λάθος, στο πέρασμα και την αλλαγή διοίκησης ήταν η πρόσληψη Στραματσόνι και το ότι ο σύλλογος επειδή δεν έπαιζε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν είχε τη δυνατότητα να πουλά και να διαφημίζει τους αθλητές του στο διεθνές επίπεδο.
Κατά την άποψη του γράφοντος, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, είναι ο αγαπημένος μου προπονητής. Έδωσε κίνηση στο χώρο, αυτοματισμούς στην επίθεση, εκμεταλλεύτηκε τα προσόντα των Λέτο, Κλέιτον με άψογη τεχνική κατάρτιση αλλά και γρήγορους όπως οι Κουίνσι και Ζέκα. Αντιλήφθηκε και εναρμόνισε την τεχνική και την ταχύτητα των ποδοσφαιριστών που είχε στη διάθεσή του.
Κάπου ανάμεσα στο ανάξιο και στο αντάξιο της ιστορίας του Παναθηναϊκού, της ιστορικής φυσιογνωμίας του, η οποία με τα χρόνια αρχίζει και παραμορφώνεται. Εφόσον, βέβαια, ανήκει στο παρελθόν ό,τι θεωρείται ιστορία. Τι υπάρχει, όμως, ανάμεσα στο ανάξιο και στο αντάξιο; Η τσέπη του Αλαφούζου; Οι εσωγηπεδικές του επιλογές; Οι έξω; Η καλή ή η λάθος προτίμηση εχθρών και συμμάχων; Τα κουτάκια στα κεφάλια αμάχων, προπονητών και νταήδων;
Αρκετή ασχημία. Ας πάμε τώρα στα καθαρά αγωνιστικά. Ασφαλώς, και εδώ μην φανταστείτε… Ή, μάλλον φανταστείτε, κάτι σαν τα αντισηπτικά σας, με οινόπνευμα 70%. Αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο μισό της προηγουμένης σεζόν κατάφερε να παρουσιάσει, με συνέπεια, μια καλή ποδοσφαιρική εικόνα. Ας δούμε μια, μια, τις κρίσιμες γεγονότα που βοήθησαν για αυτό:
- Τέλος εποχής Χατζηγιοβάνη και Μακέντα. Ξεκινάμε αφαιρετικά, οι Χατζηγιοβάνης και Μακέντα ούτε ως κομπάρσοι δεν αξίζαν να βρίσκονται στην ομάδα, ανούσιοι στον υπέρτατο βαθμό και οι δυο.
2) Προσθήκη ετοίμων παικτών από την Ισπανική αγορά. Η τακτική ποδοσφαιρική παιδεία των Ισπανών συνέδραμε τα μέγιστα, η καλή κίνηση χωρίς τη μπάλα στα πόδια και οι όχι επιπόλαιες, αλλά στοχευμένες πρωτοβουλίες μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ακριβώς τα εν λόγω γεγονότα το αναδεικνύουν.
3) Η παρουσία ενός προπονητή με την κριτική ικανότητα, να μαθαίνει από τα λάθη του, αλλά και να επιλέγει παίκτες. Η ψυχραιμία, η έλλειψη πανικού στα αναπάντεχα δύσκολα έδωσε έναν χαρακτήρα και μια σοβαρότητά. Από την άλλη, στο ζήτημα της διαλογής παικτών. Ο ίδιος φαίνεται ιδιαίτερα σχολαστικός και δεν παραδίδει τίποτα στην τύχη, όπως εξάλλου, αποδεικνύει και η φετινή μεταγραφική περίοδος.
A.C. MILAN
Η σύγχρονη ιστορία της Μίλαν μπορεί, για να μην πούμε με βεβαιότητα πως έχει ταυτιστεί με την προεδρία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Την εποχή εκείνη γίνεται η επέλαση της τηλεόρασης έναντι των παλαιότερων μέσων μαζικής προώθησης ιδεών και εικόνων, όπως ήταν ο κινηματογράφος. Έτσι, η θέληση για πλήρη ενσωμάτωσης της κοινής γνώμης στο πλευρό και με το μέρος ενός κυβερνήτη, έβρισκε πρόσφορο έδαφος στο μεγάλης λαϊκής αγάπης και αποδοχής, ποδόσφαιρο. Άλλωστε, το Μιλάνο, είναι γνωστό για τους λάθους λόγους. Ειδικότερα, πέρασε στο ευρύ κοινό ως η πρωτεύουσα της παγκόσμιας μόδας, ενώ είναι το βιομηχανικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο στον ιταλικό βορρά και σημαντικό κέντρο αποφάσεων της κεντρικής διοίκησης. Παράλληλα, αξίζει να θυμίσουμε τις ενστάσεις των εργατικών σωματείων στο πρώτο κύμα της πανδημίας, αναφορικά με τα μέτρα ασφαλείας και υγειονομικών πρωτοκόλλων.
Τότε, συνέβη κάτι εντυπωσιακό. Το σμίξιμο της ομάδας και του διοικητικού ηγέτη έφεραν κάτι σαν την πραγμάτωση των Εσχάτων μέσα από σημεία, κατά την παράδοση της προσέγγισης του ανθρώπου προς το θείο, μετά την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση. Από το 17ο αιώνα, ο Διαφωτισμός εξέταζε την ιστορία υπό το πρίσμα της ιστορικότητας οργανώνοντας μια ενδοσκοπική πραγμάτωση του ανθρώπου πάνω στη βασική θεώρηση ότι αυτός είναι ελεύθερος και ενήλικος. Αναλυτικότερα, έχουμε την κλάση του άρτου (Μπερλουσκόνι 1986-2017), τη διδαχή (Αρίγκο Σάκι 1987-1991, 1996-1997), την προφητεία ( Κάρλο Αντσελότι 1987-1992 ως αθλητής και 2001-2009 ως προπονητής) και τη διάδοση του Ευαγγελίου μέχρις εσχάτων…της ιταλικής επικράτειας (Πάολο Μαλντίνι 1984-2009). Όλοι οι προηγούμενοι δεν ήταν προϊόντα αλλά υποκείμενα και προσωπικότητες μεγάλων ιστορικών αλλαγών.
«Η RedBird Capital Partners (“RedBird”) και η Elliott Advisors UK Limited (“Elliott”) ανακοίνωσαν σήμερα ότι έχουν συνάψει οριστική συμφωνία με την RedBird για την απόκτηση της Associazione Calcio Milan (“AC Milan”, “Milan” ή “Club”) που πρόσφατα στέφθηκε Πρωταθλήτρια της Serie A. Η μετάβαση στη νέα ιδιοκτησία θα πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι, με αναμενόμενο κλείσιμο το αργότερο τον Σεπτέμβριο του 2022»,
Οι απερχόμενοι ιδιοκτήτες των «ροσονέρι» θα διατηρήσουν ένα ποσοστό 30% του μετοχικού κεφαλαίου της ομάδας, ενώ το 70% θα περάσει στα χέρια της νέας ιδιοκτησίας, με επικεφαλής τον Τζέρι Καρντινάλε. Κάπως έτσι, η Μίλαν, άλλαξε για δεύτερη φορά χέρια, μετά το μιντιάρχη, και έγινε ξεκάθαρο ότι οι πολυκλαδικοί, μονοπωλιακοί όμιλοι, σε μορφή συμπράξεων, ορίζουν, απολύτως τις όποιες αγοραπωλησίες, αναζητώντας τη μέγιστη άντληση υπεραξίας, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Απομυζούν την κερδοφορία των μετοχών, στοχεύουν στα χρήματα της ΟΥΕΦΑ, τα τηλεοπτικά δικαιώματα και μετατρέπουν τους ποδοσφαιριστές σε ακριβοπληρωμένους δούλους. Έπειτα, φορτώνουν με τα δάνεια που παίρνουν τις ομάδες (Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι, οικογένεια Γκλέιζερς στη Γιουνάιτεντ). Αξίζει να σημειώσουμε πως ειδικά την αγωνιστική περίοδο που ολοκληρώθηκε με τη Μίλαν πρωταθλήτρια, η ζημία στα ταμεία ήταν 60 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως αυτό ήταν ένα ποσό που σαφέστατα θεωρείται χαμηλότερο από τα προηγούμενα χρόνια που η τρύπα ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια ευρώ. Το 19ο πρωτάθλημα ήταν το εφαλτήριο. Το ντελίριο που προκάλεσε η συγκεκριμένη εξέλιξη στους φίλους των ροσονέρι έφερε μεγάλη αύξηση στα έσοδα του συλλόγου. Συγκεκριμένα, οι πωλήσεις των επίσημων προϊόντων από τις μπουτίκ της ομάδας αυξήθηκαν κατά 250% σε σχέση με την περσινή αντίστοιχη περίοδο. Πρώτες σε πωλήσεις ήταν οι φανέλες των Τονάλι, Λεάο, Ιμπραχίμοβιτς, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως η τέταρτη σε πωλήσεις εμφάνιση πούλησε περισσότερο από την αντίστοιχη που βρισκόταν στην πρώτη θέση πέρσι.
Ο αγωνιστικός μετασχηματισμός της Μίλαν έγινε αργά. Πήρε τον απαραίτητο χρόνο. Ναι, μπορεί να 11 χρόνια, χωρίς πρωτάθλημα να είναι πολλά αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι η διαδοχή μιας άκρως επιτυχημένης συνταγής, αγωνιστικού και διοικητικού πλάνου, φέρνει τριγμούς στο οικοδόμημα. Κάποιες μεταγραφικές κινήσεις εντυπωσιασμού που περιττεύουν, πολλοί προπονητές χωρίς ισχυρό βιογραφικό και επιτυχίες, όπως οι Γκατούζο, Σέεντορφ, Ιντζάκι, Λεονάρντο, Μπρόκι με την αύρα της ποδοσφαιρικής επιτυχίας, οι οποίοι ανέβηκαν βιαστικά την κλίμακα και ταυτόχρονα, η κυριαρχία της Γιουβέντους με το νεόδμητο γήπεδο και η κάμψη της παραγωγής, σε επίπεδο χώρας, στην παραγωγή ποδοσφαιριστών υψηλού επιπέδου ήταν ισχυροί συντελεστές δυσκολίες. Με την ομάδα του Ανιέλι να έχει τους τελευταίους καλούς Ιταλούς ποδοσφαιριστές, οι Μιλανέζοι αρκούνται σε λύσεις προβληματικών χαρακτήρων, ξεπερασμένων, σε σχέση με τα χαρακτηριστικά τους, αθλητών και με τη βαριά σκιά του παρελθόντος να κρίνει κάθε νέα αρχή. Επιπρόσθετα, η Μίλαν, παρότι εντός συνόρων δεν ήταν καθόλου συνεπής σε επίπεδο πρωταθλητισμού, αποσύρθηκε άγαρμπα και από τον ευρωπαϊκό στίβο. Το γεγονός αυτό, εκτός της στέρησης αίγλης, μείωσε την ελκυστικότητα του κλαμπ.
Με οδηγό την τακτική στροφή στο ποδόσφαιρο που δίδαξε ο Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι, το ιταλικό ποδόσφαιρο πέρασε σε μια νέα εποχή. Ο Κόντε έκανε βαλς με λαϊκά (σκληρά όργανα) σε Γιούβε και Ίντερ, ο Αλέγκρι ήταν ένας καλός διαχειριστής στο Τορίνο αλλά ο 64χρονος προπονητής έκανε τη διαφορά με τη Τζένοα (2013-2016) και από το 2016 έως σήμερα στην Αταλάντα. Με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, με νέες αρμοδιότητες στα πλάγια μπακ και τον τρόπο που κινούνται οι χαφ αλλά και το πώς και πού υποδέχονται τη μπάλα οι επιθετικοί. Το νήμα έπιασε ο Στέφανο Πιόλι. Ο Μενιέ από τις ακαδημίες της Παρί, πήρε το πρωτάθλημα με τη Λιλ και αργότερα έλυσε το θέμα του τερματοφύλακα στη Μίλαν. Θεμέλιοι λίθοι οι Καλάμπρια και Ερνάντες. Οι ακραίοι μαζί με τους κεντρικούς μέσους, σχηματίζουν ένα τετράγωνο σε άμυνα και επίθεση, διατηρώντας στο μεσαίο τέταρτο το ρυθμό του αγώνα. Τέλος, οι Ρέμπιτς και Μπενάσερ μαζί με τον Τσαλχάνογλου έδιναν τη δυνατότητα, κάθε στιγμή να υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής για να δίνει πλάτος στο γήπεδο, τετράδα στη μεσαία γραμμή και ένας ο οποίος να πατάει περιοχή όταν ο αντίπαλος μπακ λειτουργεί ως κεντρικός αμυντικός. Κομβικός για τη διάταξη ο υπέροχος Κεσιέ και η απλότητά του στη μεταφορά της μπάλας, τα καλά χτυπήματα αλλά και το πόσα μέτρα έκανε στο γρασίδι. Η Μίλαν επέστρεψε στο Τσάμπιονς Λιγκ, έφαγε τα μούτρα της βλέποντας τις αδυναμίες της στην κεντρική σκηνή του ποδοσφαίρου αλλά αυτό την ατσάλωσε και στις τελευταίες αγωνιστικές δεν έδωσε δικαιώματα σε Νάπολι και Ίντερ. Η εκτός έδρας επιτυχία στην πρωτεύουσα του Νότου, ήταν η πιστοποίηση της επιστροφής.
https://www.youtube.com/watch?v=ySGCxagD93U
Υ.γ. Οι στίχοι του τίτλου και του υπότιτλου είναι από το τραγούδι “Ένας κόμπος η χαρά μου”, από το 1988, στο δίσκο, “Το ελληνικό πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα”, σε μελωδία και στιχοπλοκία του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Υ.γ.1. Το κείμενο είναι παραγγελιά και αφιέρωση στον αδερφό και φίλο Τάσο!