Μόνοι. Χωρίς εκείνον. Μόλις ο Μιχαήλ Άγγελος έμαθε ότι πέθανε ο Φραντσέσκο που ήταν κάτι παραπάνω από βοηθός του, έσπασε με το σφυρί το μάρμαρο που σμίλευε. Λίγο αργότερα, έγραψε ότι εκείνος ο θάνατος ήταν δώρο θεού παρότι για εκείνον ήταν βαρύ πλήγμα και αβάστακτος πόνος. Δώρο θεού γιατί ο Φραντσέσκο που τον κρατούσε ζωντανό στη ζωή, τού δίδαξε με το θάνατό του πώς να πεθάνει ήρεμος.
Σαν τα γράμματα που στέλνουμε στον αποχωρισμό για να γεμίσει. Αν και η ελπίδα σημαίνει παραίτηση και όχι αγώνας μιας και βγήκε τελευταία από το Κουτί της Πανδώρας, εδώ ο συμβολισμός αποκτά συναρπαστικά χαρακτηριστικά:
“Είναι κάποιες στιγμές που στη ζωή σου οφείλεις να γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει. Και για μένα, μια τέτοια στιγμή έφτασε σήμερα, δυο χρόνια και κάτι από την μέρα που ξεκίνησε η συνεργασία μου με τον Ολυμπιακό.
Ήταν μια σχέση η οποία ποτέ δεν υπήρξε μόνο επαγγελματική. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος που τα συναισθήματα τα οποία βίωσα ήταν τόσο έντονα. Όσο μεγάλη ήταν η χαρά και η υπερηφάνεια στις μεγάλες νίκες, ακόμη μεγαλύτερη ήταν η στενοχώρια στις ήττες.
Το σίγουρο είναι ότι εργάστηκα με πίστη, αφοσίωση και κυρίως την πεποίθηση ότι κάθε απόφασή μου ήταν για το καλό της ομάδας. Αυτό άλλωστε πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο για όποιον έχει την τιμή να υπηρετεί έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός.
Θέλω, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω πρώτα και πάνω απ’ όλα την οικογένεια Αγγελόπουλου για την εμπιστοσύνη , τη στήριξη και τις συνθήκες που μου παρείχαν, όλους τους παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκα για όσα καταφέραμε και όσα δεν καταφέραμε, τους συνεργάτες μου από το προπονητικό αλλά και το διοικητικό επιτελείο για την συνέπεια και εργατικότητά τους και τέλος τους φιλάθλους που μας συμπαραστάθηκαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Ειλικρινά πιστεύω ότι η φετινή ομάδα έχει μεγάλες δυνατότητες και υψηλές προδιαγραφές που μπορούν να την οδηγήσουν στις επιτυχίες που δικαιούται.
Εύχομαι καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλη την οικογένεια του Ολυμπιακού, όπως την εκφράζουν οι πρόεδροι με τον δύσκολο αλλά έντιμο τρόπο που έχουν διαλέξει”.
Γιώργος Μπαρτζώκας, 10/10/2014.
Η ζωή είναι ένα άθλημα στο οποίο ο άνθρωπος καλείται να ξαναρχίσει. Η ζωή είναι γεμάτη από επανενάρξεις. Η συνείδηση εμφανίζεται όχι σαν κάτι ξεχωριστό από την ύλη, αλλά σαν το ανώτερο προϊόν της. Η ανθρώπινη συνείδηση γίνεται δημιούργημα και δημιουργός της κοινωνικής εργασίας και ανάγεται σε κοινωνική συνείδηση. Στο πλαίσιο, όμως, της διαδικασίας αφομοίωσης της αντικειμενικής πραγματικότητας η συνείδηση παρουσιάζεται ξεκομμένη από την πραγματικότητα και αντανακλά πάνω της. Η υλική βάση της κοινωνίας, δηλαδή η οικονομία, καθορίζει τις μορφές του εποικοδομήματος (πολιτική, δίκαιο, θρησκεία, τέχνη κλπ), ενώ ταυτόχρονα το εποικοδόμημα, όντας σχετικά αυτοτελές, αντεπιδρά πάνω στην υλική βάση της γέννησής του.
Η ιδεολογία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση του κοινωνικού Είναι και της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και φύσης, σε ένα σύστημα θεωριών, ιδεών και αντιλήψεων που προσπαθούν να εξηγήσουν τόσο την ουσία της κοινωνίας όσο και τη λειτουργία και την εξέλιξή της. Σύμφωνα με τον μαρξισμό η τέχνη στο σύνολό της, είναι αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας με καλλιτεχνικά μέσα, με εικόνες και όχι με έννοιες και θεωρητικές συλλήψεις, όπως η επιστήμη, και παίρνει μέρος στον ταξικό αγώνα σαν μέσο και όπλο της κάθε τάξης.
Η καλλιτεχνική εργασία είναι μη αποξενωμένη. Ακόμη και στον πρώιμο σοσιαλισμό. Έχει ανθρωποποιητικό χαρακτήρα. Οι αισθήσεις του ανθρώπου διαμορφώνονται κοινωνικά. Αποτελούν αποτέλεσμα της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και την κοινωνία. Η ανθρωπιά των αισθήσεων γίνεται μέσα από την εργασία. Οι αισθήσεις αποκτούν αντικείμενο και το αντικείμενο διαμορφώνει την αίσθηση.
Η διετία του Ολυμπιακού, 2021/22 και 2022/23, του Γιώργου Μπαρτζώκα χρησμοδοτεί το μέλλον του μπάσκετ της προσεχούς τριετίας. Όπως συνέβη και το 2011/2012 και 2012/2013 ο σύλλογος του Πειραιά δημιούργησε μια τάση. Παρουσίασε ένα φαινόμενο προς εξέταση, εξαγωγή συμπερασμάτων και προσαρμογών. Έπειτα, ακολούθησε η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς και η ιστορία συνεχίστηκε. Ωστόσο, στην παρούσα μορφή, το σύνολο έχει κάτι διαφορετικό. Από ομάδα των θαυμάτων, εξαιτίας της ανατροπής στην Κωνσταντινούπολη και των διαρκών υπερβάσεων, έγινε ομάδα της μεθόδου. Πιο σταθερή βάση. Με δυνατότητες για βελτίωση και όχι εμμονική μίμηση του παρελθόντος. Η διαρκής αναζήτηση της απλότητας, της ομορφιάς. Η καλύτερη ζωή, ακόμα και στον αθλητισμό δεν είναι η μεγαλύτερη αλλά η πλουσιότερη σε καλές πράξεις προς όσους ακολουθούν, ενίοτε δυσπιστούν και πάντοτε συνηγορούν. Εξάλλου η μέθοδος (αδιάκοπη και χωρίς περισπάσεις) και η συνέπεια (στήριξη στο πλάνο) είναι ο δρόμος για να μη φοβόμαστε παρά μόνο για να κατανοούμε έτσι ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τους παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Το μπάσκετ Μπαρτζώκα, προτού μπούμε σε λεπτομέρειες, είναι η τέχνη του παράδοξου. Η άρνηση στη φόρμα της εποχής. Είναι η αυτενέργεια για το καλό του συνόλου και όχι για τα ατομιστικά κίνητρα. Η φαινομενικά παράλογη απάντηση στο μπάσκετ της ατελείωτης ντρίμπλας και της απομόνωσης. Το συνειδητό ρίσκο. Ο παραλογισμός δεν σημαίνει τυχαιότητα. Είναι το αποτέλεσμα της πύκνωσης των αγώνων και της ευκολίας που έχουν οι ομάδες να κάνουν ατελείωτες αλλαγές αθλητών στο ρόστερ τους.
Η μορφή του καπετάνιου ( προπονητής) αλλάζει με τον καιρό. Δηλαδή, είναι το τίμημα για την ανάπτυξη των ατομικών προσωπικοτήτων (παικτών). Το έργο δεν μπορεί να φέρει παρά μονάχα την υπογραφή ενός ανθρώπου μέσω της άσκησης της ποιητικής ελευθερίας η οποία είναι διαφορετική από την πολιτική ελευθερία. Η τελευταία έχει δικαιώματα σε πεπερασμένο κύκλο. Η ελευθερία από τη δεσποτεία, αποθετική. Σε αντιδιαστολή, στην ποιητική ελευθερία κυριαρχεί η προωθητική δύναμη, “για να” πράξουμε κάτι. Επομένως, ο ρόλος του διαχειριστή είναι ο ρόλος του καλλιτεχνικού οδηγού στην ταύτιση και συνέργεια διαφορετικών ψυχισμών προκειμένου να διατηρηθεί η ακτινοβολία της ατομικότητας μέσα στο συμπληρωματικό πλαίσιο της προσωπικότητας του άλλου. Συντελείται η άρση του αισθήματος της ιδιοκτησίας. Όταν ευοδώνεται η προσπάθεια, η συλλογική κίνηση εμπλουτίζει την υπάρχουσα γνώση και η ανάγκη γίνεται αποκάλυψη. Τότε, η πικρία παύει να σε καθιστά αντικείμενο. Σε δεύτερο επίπεδο έρχεται η απομάκρυνση από τη μνησικακία. Δεν υπάρχει δημιουργία που να μην εμπεριέχει την πιθανότητα του λάθους. Η παραδοχή του λάθους ξεχωρίζει το άτομο. Ο δάσκαλος διδάσκει και δεν δασκαλίζει. Η εικόνα του γηπέδου είναι μια λειτουργία στο εδώ και τώρα. Η συνύπαρξη σωμάτων και πνεύματος με τον πόθο της διάκρισης και της καταξίωσης. Οι πρότερες αποτυχίες είναι το σχολείο της μέλλουσας επιτυχίας.
Ο Ολυμπιακός στην άμυνα, με το απαιτούμενο μέγεθος και την προσήλωση, παρουσιάζει στην πρώτη γραμμή τους περιφερειακούς εκείνους οι οποίοι μπορούν να χαμηλώσουν και να μικρύνουν το γήπεδο στον αντίπαλο. Παράλληλα, υπάρχει συνεργασία για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε κατάστασης, ενώ στη δεύτερη γραμμή δεσπόζει ο Φαλ και φυσικά η σύμπραξη με την αδύναμη πλευρά στον τομέα της βοήθειας και των γρήγορων αντανακλαστικών για την προστασία της ρακέτας και την εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ. Πίεση στη μπάλα για να εκδηλωθεί επίθεση στα τελευταία 8”, παγίδες όπου κρίνεται αναγκαίο, και αλλαγές για να μην υπάρξουν συνεργασίες και εμπλοκή, άρα, συμμετοχή πολλών παικτών. Στο σύγχρονο μπάσκετ, η ταχύτητα δημιουργεί αποκλίσεις. Ο Ολυμπιακός τσαλακώνει τις ομάδες από το Δεκέμβρη και δώθε. Αποτέλεσμα των ανωτέρω οι 17.8 πόντοι που βρίσκει η ομάδα από την άμυνά της ήτοι το 23% των συνολικών πόντων ανά αγώνα.
Στην επίθεση η μπάλα κυκλοφορεί με γρηγοράδα και ακρίβεια. Αρχικά, η χρονιά ξεκίνησε με επιθέσεις δύο εναντίον δύο και σκριν στη μπάλα μαζί με τις διεισδύσεις και τις πάσες εξόδου στις γωνίες. Η εκτέλεση της επίθεσης περιλαμβάνει όλες τις συνθήκες. Πικ εν ρολ, τρανζίσιον, επιθέσεις με μεταφορά του κέντρου βάρους από τη δυνατή στην αδύναμη πλευρά, διάβασμα στα πόδια του αντιπάλου μέσα από τρέξιμο και διαρκή κίνηση των παικτών, δημιουργία από το λόου ποστ, τροφοδοσία του ψηλού από τους αγκώνες, από την κορυφή ή ντράιβ των περιφερειακών. Ειδικότερα, με κατάληξη ένα στατικό σουτ παίρνει 26.6 πόντους κατά μέσο όρο ανά αγώνα. Εδώ περιλαμβάνεται η δημιουργία από κλόουζ άουτ επιθέσεις (9% των συνολικών πόντων), κάθετο παιχνίδι διείσδυσης στο καλάθι και κόψιμο με πάσα προς τα έξω. Με σκριν στη μπάλα παίρνει 17.9 πόντους. Από αυτούς οι 10.6 έρχονται από εκείνον που αποφασίζει και οι 7.2 από τον ψηλό που κόβει προς τα μέσα. Επίσης, ο Ολυμπιακός παίρνει το 11% των πόντων του από κοψίματα, στην Ευρωλίγκα. Τέλος, οι τρανζίσιον επιθέσεις σε καθαρό γήπεδο (8”) με τρέξιμο στις γραμμές κάθε αθλητή προσφέρουν 10.3 πόντους. Συγκεντρωτικά, η επίθεση απαιτεί σωστές αποστάσεις, αυτοματισμούς, επιδίωξη για ανοιχτό σουτ ή παιχνίδι από έξω προς τα μέσα. Είναι τρίτος από το τέλος σε καταστάσεις απομονώσεων ένας εναντίον ενός…
Ο Βεζένκοφ για κάθε 11 πόντους του χρησιμοποιεί μία ντρίμπλα. Ο Φαλ παράγει επίθεση με πλάτη, με πικ εν ρολ, με ενώσεις στην αδύναμη πλευρά, βλέπει τα κοψίματα, τα στατικά σουτ από τις γωνίες. Βοηθά στη ροή της επίθεσης. Θα πάρει τη μπάλα και θα συνεχιστεί η επίθεση με πρόσθετες γωνίες πάσας. Ο Γουόκαπ παίζει με αυτοπεποίθηση, παίρνει και διαβάζει όσα του δίνει η άμυνα. Προσαρμόζεται στο τι θα βρει και πώς θα χτυπήσει τα κενά. Να μην κάνει λάθη να κρατήσει το ρυθμό. Μοιράζει τη μπάλα, βάζει στο παιχνίδι τους συμπαίκτες του, αναζητά το καλύτερο για τους συμπαίκτες του. Έχει μέσο όρο 12 πόντους, 6 τελικές πάσες, 70% στο δίποντο και 45% τρίποντο και 96.2% στις βολές.
Συμπερασματικά και κάπως οπαδικά, το κατόρθωμα του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι πως κράτησε την ομάδα μακριά από τις εξωγηπεδικές έριδες και την εσωστρέφεια ξεπερνώντας τις δυσκολίες της διετίας με τραυματισμούς, κακές αγωνιστικές εμφανίσεις και πιθανές, αμελητέες, αντιπαραθέσεις στα αποδυτήρια, δείχνοντας και σχεδιάζοντας ένα δρόμο ο οποίος δεν έχει ηθικά διδάγματα, δεν έχει γκρίνιες και οχλαγωγία, δεν έχει αναταράξεις και βεντετισμούς. Αντιθέτως, παρουσιάζει ένα σχέδιο, προοπτική βελτίωσης και ηρεμία στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε ζητήματος.