Λίγες εβδομάδες πριν την ολοκλήρωση της κανονικής διαρκείας της Ευρωλίγκας και ο Ολυμπιακός βαδίζει σταθερά στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας, δείχνοντας ότι ουσιαστικά κλειδώνει τον βασικό του ευρωπαϊκό στόχο ο οποίος ήταν η είσοδος στα πλέι οφς της διοργάνωσης. Τα όνειρα ξεκίνησαν όταν βλέπαμε την σταθερότητα της ομάδας και αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι είναι ικανή για το πλεονέκτημα έδρας, κάτι που ακόμα και τώρα είναι στο δικό της χέρι και δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον. Τις στιγμές, λοιπόν, που τα όνειρα γίνονταν μόνο για το πλεονέκτημα έδρας, σου παρουσιάζεται, ως ευκαιρία, το Βελιγράδι! Εκεί, είναι που τα όνειρα άρχισαν να παίρνουν φωτιά.
Μετά και την απόφαση της συνέλευσης εξ αποστάσεως (13/15 μετόχους) για ακύρωση όλων των αγώνων με τις ρωσικές ομάδες, ο Ολυμπιακός όπως δείχνουν τα πράγματα θα αγωνιστεί στα προημιτελικά της διοργάνωσης είτε με την Εφές είτε με την Μπάγερν. Ιδανικά, δεν θέλω τους πρωταθλητές Ευρώπης διότι δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα που βλέπαμε στην αρχή της σεζόν. Οι Τούρκοι έχουν πατήσει γκάζι και θυμίζουν αρκετά την ομάδα που κατέκτησε την κορυφή πέρυσι. Βέβαια, για να γίνεις ο καλύτερος πρέπει να κερδίσεις τους καλύτερους. Αλλά είναι κρίμα να έχουμε κάνει τόσο καλή σεζόν και να αντιμετωπίσουμε, τελικά, την Εφές. Οπότε, ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει οπωσδήποτε ένα 5/6 και το Μιλάνο, να ηττηθεί τουλάχιστον σε έναν αγώνα περισσότερο, ώστε να βγούμε 3οι.
Σίγουρα, μια είσοδος στο φάιναλ φορ ενθουσιάζει, ειδικά στην πρωτεύουσα της Σερβίας, αλλά όπως γράφω και στον τίτλο πρέπει να είναι μόνο όνειρο και όχι στόχος, διότι η ομάδα ακόμα και να μην το καταφέρει, η χρονιά της θα είναι πολύ καλή, ευρωπαϊκά. Μην ξεχνάμε την αγωνιστική κατάσταση του Ολυμπιακού τα τελευταία τρία χρόνια, τα βήματα πρέπει να γίνονται σιγά σιγά και το ίδιο ισχύει και για τις απαιτήσεις του κόσμου. Η ομάδα κατέκτησε το κύπελλο, μπαίνει στην 8αδα της Ευρώπης, ενώ το πρωτάθλημα θα κριθεί τον Μάιο-Ιούνιο.
Όμως, μιας και μιλάμε για όνειρα εγώ θα ονειρευτώ λιγάκι. Φανταστείτε να πάμε, όντως, στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου. Επιτέλους θα λέμε ότι παίξαμε ένα Φάιναλ φορ και στην δίκη μας “έδρα”!