Η Κική Δημουλά μάς “άφησε” τον Φλεβάρη του περασμένου έτους στα 89 της χρόνια χαρίζοντάς μας έναν ποιητικό και λογοτεχνικό πλούτο, όχι μόνο, για να μάς κρατά συντροφιά, αλλά, πολύ περισσότερο, για να μάς προβληματίζει και να βλέπουμε μέσα απ’ τις γραμμές των όσων γράφει αυτά που, συνήθως, αφήνουμε να προσπεράσουν τόσο εύκολα, όπως κυλά…
Έχουμε πάνω από μία ώρα που δοκιμάζουμε παπούτσια. Άσπρα. Αστραφτερά, χαρωπά, ανθισμένα παπούτσια. Πασχαλιάτικα. Παιδικά. Τέσσερα πόδια γεύονται κατά κόρον το «καινούργιο» και το «αλλιώτικο», δοκιμάζοντας και απορρίπτοντας ό,τι δεν τους αρέσει, με το αιτιολογικό, αυτό με στενεύει… αυτό μου είναι μεγάλο… αυτό μου είναι μεγάλο και με στενεύει. Εγώ και ο υπάλληλος έχουμε κυριολεκτικά…
Ποῦ εἶσαι; Ἔβρεχε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἔβρεχεἀνέβηκα τὰ σκαλιὰ κανεὶς στὴν κάμαραἜβρεχε; ἔτρεμε στ᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο ἡ κουρτίναἜβρεχε… «Φεύγω μὴ ζητήσεις νὰ μὲ βρεῖς. Ἀγαπῶ ἄλλον!», ἔγραφεἈγαπῶ ἄλλον;Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;Φυσάει, κρυώνω;Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;Φυσάει, κρυώνω;Οἱ δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φῶτα, ἔβρεχε Ζευγάρια ἀγκαλιασμένα κάτω ἀπ᾿ τὶς ὀμπρέλες τουςσὲ λίγο θὰ ἀνάβουνε τὸ φῶςΘὰ…
