φθινόπωρο

Εικοσιοκτώ χρόνια και τέσσερις μήνες. Ανοίγω τα μάτια μου. Εκείνο στέκει εκεί, στο απέναντι πεζοδρόμιο κρατώντας πεισματικά τα πράσινα- με μια υπόνοια κίτρινου στις άκρες τους- παιχνιδάρικα και σε ακαθόριστο σχήμα φύλλα του.  Ήταν πάντα, στο δικό μου πάντα, εκεί.Τα χρόνια περνούν, οι εποχές διαδέχονται ακούραστα η μια την άλλη και εκείνο παραμένει. Παραμένω και…