Μένει μόνη της, έχει σκύλο, ίσως και λίγη μελαγχολία. Ετοιμάζει το χριστουγεννιάτικο δείπνο και μοιράζεται με τους αναγνώστες αγαπημένα της τραγούδια από τον αμερικάνικο κινηματογράφο σε τζαζ ρυθμούς. Να είστε επιεικείς μαζί της, μιας και είναι η πρώτη της απόπειρα στη δημιουργία της δικής της χριστουγεννιάτικης ιστορίας…
17:50. Ο ήχος των κλειδιών που γυρνάνε. Μπαίνει στο σπίτι με μουσκεμένα τα παπούτσια της. Αν ήξερε για την απρόσμενη νεροποντή που την περίμενε, θα είχε φορέσει τις παμπάλαιες γαλότσες της, δώρο του πατέρα της πολλά Χριστούγεννα πίσω. Η πάχνη είχε ντύσει τα τζάμια του σπιτιού. Ίσα που είχε προλάβει να κάνει τα απαραίτητα ψώνια για το τραπέζι, ενώ η βροχή μαινόταν…
Ξέχασε τη σκυλοτροφή! Ποιος ακούει το μοιρολόι ενός πεινασμένου 12χρονού μαλτέζ; Έπειτα σκέφτηκε πως είναι γιορτές, η παρασπονδία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Λίγη ξεροψημένη πέτσα με τρυφερά κομματάκια γαλοπούλας δεν έβλαψαν κανέναν σκύλο, ορίστε και το δικό του δώρο για τα Χριστούγεννα…
Μπήκε στην κουζίνα και άνοιξε το ραδιόφωνο. Αράδιασε μερικές πατάτες στον πάγκο για τις καθαρίσει. Πόσες φορές ακόμα θα ακούσει το Last Christmas; Έκλεισε το ραδιόφωνο και έβαλε την αγαπημένη της playlist. Jazz τραγούδια της χρυσής εποχής του αμερικανικού κινηματογράφου. Πολύ καλύτερα τώρα. Ίσως καταφέρει να αποκτήσει λίγο ζήλο με το καθάρισμα της πατάτας…
Άραγε έπρεπε να αγοράσει και ένα θερμόμετρο για τη γαλοπούλα; Έτσι δεν κάνουν στις ταινίες; Τώρα είναι αργά πια για δάκρυα. Παρατηρούσε με κρυφή περηφάνια το έργο της: ένα ταψί γεμάτο χρώματα, με τις πατάτες, τα δαμάσκηνα και τα σύκα σκόρπια γύρω από την στρουμπουλή πρωταγωνίστρια, τη γαλοπούλα, πασπαλισμένη με λογιών μυρωδικά από τον κήπο της γιαγιάς της. Η ώρα περνούσε, έπρεπε να ετοιμαστεί…
Φορούσε ακόμα το μπουρνούζι, άναψε ένα τσιγάρο και συνέχισε να πίνει από το μισοάδειο ποτήρι με το οποίο περιέλουσε τη γαλοπούλα πριν τη στείλει στην πυρά. Έμπνευση της στιγμής, τόσες εκπομπές μαγειρικής είχε παρακολουθήσει τα απογεύματα που βυθιζόταν μελαγχολικά κάτω από το πάπλωμα – φρούριό της. Τίποτα δεν πάει χαμένο τελικά!
Κάθεται στο παλιό μπουντουάρ που της άφησε η μητέρα της. Κοιτάζεται στον καθρέφτη και παρατηρεί τα κομμένα από την αϋπνία μάτια της. Κάτι πρέπει να κάνει λοιπόν. Παίρνει το μέικ απ της και με γρήγορες, κάπως άτσαλες κινήσεις, πασαλείβει το πρόσωπό της. Περνάει τα μάτια της με μια σκιά στο χρώμα του μεσονυκτίου και τα χείλη της με ένα απαλό κοκκινάδι, μιμούμενη τις σειρήνες του κινηματογράφου της δεκαετίας του ’30. Στο κρεβάτι της βρίσκεται ξαπλωμένο το αγαπημένο της φόρεμα, μπορντώ βελούδο με ένα σκανδαλιστικό άνοιγμα στο μπούστο. Μένει τώρα να βρει πως θα το κλείσει…
11:45. Το σπίτι γεμάτο με μεθυστικές μυρωδιές, ίσως και να έκανε καλή δουλειά με τη γαλοπούλα. Τα φωτάκια στο δέντρο τρεμοπαίζουν, η playlist συνεχίζει να ντύνει την ατμόσφαιρα με μελωδίες μιας άλλης εποχής. Ο σκύλος βρίσκεται σε επαγρύπνηση, πώς να ηρεμήσει άλλωστε; Στο σιωπηλό κάλεσμα του φούρνου τα πρώτα σάλια άρχιζαν να στάζουν στο χαλί. Εκείνη κοιτάζεται στο ολόσωμο καθρέφτη. Κατάφερε με δύο παραμάνες να γεφυρώσει το χάσμα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στα στήθη της. Ήθελε να είναι όμορφη, είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία τους συνάντηση…
12:00. Κάθισε μπροστά στον υπολογιστή της, άνοιξε την κάμερα και τον είδε. Από την εποχή που πήγαιναν μαζί σχολή είχε να τον δει. Είχαν αλλάξει και οι δύο τους αρκετά, μα τα βλέμματα και τα χαμόγελα που σχηματίστηκαν στα πρόσωπά τους ήταν ίδια με τότε. Για ένα λεπτό δεν είπαν τίποτα, έμειναν να κοιτάζονται. ‘’ Καλά Χριστούγεννα! ‘’ αναφώνησαν και οι δύο με ένα δευτερόλεπτο διαφορά. Δεν είχε σημασία που λόγω των φετινών συνθηκών δεν μπορούσαν να βρίσκονται στο ίδιο σπίτι, η χιλιομετρική απόσταση μηδενίστηκε μόλις άνοιξαν οι κάμερες. Έπειτα δεν ήξεραν τι να πουν, ίσως δεν χρειαζόταν να πουν κάτι ακόμα. Οι κοινές τους στιγμές πέρασαν μπροστά στα μάτια τους σαν φιλμ που βρισκόταν ξεχασμένο στο ντουλάπι του χρόνου. Έμειναν σιωπηλοί και γεύονταν τα εδέσματα που ο καθένας τους είχε ετοιμάσει. Η playlist είχε τελειώσει. ‘’ Θέλω να σου κάνω ένα δώρο. Μιας και δεν θα μπορούσα να στο δώσω, δεν επιχείρησα να σου αγοράσω κάτι. Θέλω μόνο να ακούσεις ‘’. Ήταν η διασκευή του Moonriver, του νοσταλγικού διαμαντιού της Audrey Hepburn, αυτή τη φορά ερμηνευμένο από την αγαπημένη του ‘’ αηδόνα ‘’, τη Φλέρυ…
Την συνέχεια δεν θα την διαβάσετε, γιατί δεν υπάρχει. Η ηρωίδα μας προτίμησε να την κρατήσει για τον εαυτό της σαν την ομορφότερη νύχτα Χριστουγέννων που είχε περάσει στη ζωή της..
Υ.Γ. 1: Η γαλοπούλα πέτυχε! Έβαλε και δεύτερο πιάτο. Ο σκύλος επίσης απόλαυσε τη γιορτινή του λιχουδιά και έπειτα τον πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα.
Υ.Γ. 2: Η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, ίσως και όχι, ίσως πάλι να μην έχει σημασία. Καλά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη και όνειρα!