Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Πολωνία τίποτα δεν έχει μείνει για να μας θυμίζει τις ιστορίες του Λόλεκ και του Μπόλεκ. Τα social media και ο εκ φύσεως χειριστικός τους χαρακτήρας έχουν κατακλύσει τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η Πολωνία του Άουσβιτς και των νεκρών Εβραίων, των νεκρών Πολωνών και Εβραιοπολωνών (συγχωράτε με είναι και άλλοι, το ξέρω) έχει μετατραπεί σε δημοκρατία των likes, των follow και των unfollow. Μια δημοκρατία τόσο κραταιά που να δύναται να νουθετεί τις ανθρώπινες συνειδήσεις για το τι είναι καλό και τι όχι. Η αρχή γίνεται πάντα από το αθώο lifestyle. Εφόσον κανείς δεν έχει την δικαιοδοσία να κατευθύνει πλέον το πολιτικό γούστο της κάθε μιας και του καθενός, αν πρώτα δεν καθορίστει το τι μουσική πρέπει να ακούμε και το τι ρούχα πρέπει να φοράμε.
Μια χώρα του Δυτικού πολιτισμού βέβαια θα γεννήσει τέκνα και άξια φτωχά, στα οποία πάντα θα δίνει δικαίωμα για το Αμερικάνικο όνειρο, ωστόσο αν δεν εκπληρωθεί το όνειρο καραδοκούν πολλοί εφιάλτες και όχι κρυμμένοι σε κάποια γωνία, αλλά σε απόσταση αναπνοής. Στην προσπάθεια του να κατακτήσει το ένα όνειρο και να αποφύγει τους 100 (αφήνω στην κρίση σας το πόσα μηδενικά μπορούν να ακολουθήσουν) εφιάλτες ο πρωταγωνιστής της ταινίας THE HATER αποφασίζει με την προσήκουσα στους Δυτικοτραφείς λογική να γίνει ερπετό και να πατήσει στην κυριολεξία επί πτωμάτων. Βέβαια, η τύχη, που κάθε πρωταγωνιστής έχει ανάγκη, δεν τον εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ, καθότι πολλά τα αδιέξοδα στον πηγαιμό για το όνειρο.
Τέλος, δυστυχώς υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά τα οποία και φτωχά γεννήθηκαν και τα οποία ούτε τα υποστήριξε ποτέ κανείς στο να εξελίξουν τις κλίσεις τους έτσι ώστε να φανούν και αυτά με την σειρά τους χρήσιμοι στην κοινωνία των ερπετών. Φυσικά, οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι πρέπει να υπενθυμίζουν στους αποκλίνοντες χρωμοσωματικά, πόσο αποκλίνοντες είναι σε κάθε στιγμή της ζωής τους. Αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί, είναι αναγκαίο αυτός ο στρατός δειλών ψυχών που κάποιοι εσκεμμένα διαμόρφωσαν να βρει και τους απαιτούμενους βολικούς αντιπάλους. Εκείνους τους εχθρούς τους οποίους αν τους αντικρίσουν δεν θα αισθάνονται πια δειλές υπάρξεις. Έτσι, λοιπόν, ένας μη εμφανίσιμος, φτωχός, λευκός Πολωνός ο οποίος κόπηκε στα προκριματικά της σύγχρονης κοινωνικής αναγνώρισης συνειδητοποιεί ότι έχει ένα και μοναδικό πλεονέκτημα: του να είναι λευκός Πολωνός σε μια χώρα που ονομάζεται Πολωνία και οι λευκοί είναι περισσότεροι και ισχυρότεροι.