Σήμερα γλεντάμε, για τον Παύλο, για τη Μάγδα, για τον κυρ-Τάκη, για την Ειρήνη, για τον Σαχζάτ, για τον Χαντίμ, για τους Αιγύπτιους ψαράδες, για όλους εκείνους που έπεσαν θύματα φασιστικής βίας όλα αυτά τα χρόνια. Για όλα αυτά που μάθαμε και γι’αυτά που (εσκεμμένα) δεν μάθαμε. Για όλους αυτούς που δεν ανέχτηκαν το φίδι δίπλα τους και μίλησαν, αντέδρασαν, έδωσαν τη ζωή τους.
Αλλά προσοχή, όλοι αυτοί που έθρεφαν αυτό το μόρφωμα τόσα χρόνια, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, κανάλια, ”επώνυμοι” και ανώνυμοι είναι ακόμα εκεί έξω. Αυτοί που μιλούσαν για τη ”σοβαρή Xρυσή Aυγή”, αυτοί με τα στημένα ρεπορτάζ για τις γιαγιάδες που περνούσαν απέναντι, αυτοί που τους φέρονται ”με το σεις και με το σας”, αυτοί που χαρακτήριζαν σε ”εντελώς ανθρώπινο επίπεδο”, αυτοί που πήραν θέση με τη σιωπή τους, σήμερα πουλάνε αντιφασισμό και καταδικάζουν τις πρακτικές που οι ίδιοι νομιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτοί που τους ξέπλεναν τόσα χρόνια, σήμερα προσπαθούν να ξεπλύνουν τους εαυτούς τους. Γι’αυτό λοιπόν σήμερα δεν τελειώσαμε, εκεί έξω είναι ακόμα για να απορροφηθούν όλοι αυτοί, για να σου σηκώσουν ξανά το δάχτυλο, για να κρατήσουν και πάλι ίσες αποστάσεις και να ξαναβαφτίσουν σοβαρή την επόμενη Χρυσή Αυγή.
Δεν τελειώσαμε, αλλά κάνουμε μια νέα αρχή με τα συγκεκριμένα καθάρματα πίσω στις τρύπες τους. Η χρυσή αυγή πέθανε αλλά είπαμε… η πουτάνα η σκύλα που γέννησε το φασισμό είναι μόνιμα σε οργασμό, το νου μας λοιπόν, τώρα ακόμα περισσότερο.
Γι’αυτούς που έφυγαν, για τους επόμενους, για εμάς…
Υ.γ. Και τώρα Follow your leader ρε αποβράσματα.
Υ.γ.2. Οδυσσέας Ελύτης Άξιον Εστί, «Τα Πάθη», Γ΄
Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε και στερνά την πέτρα μου αφήσανε τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.
Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ’ την όψη μου: Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τα αγάλματα!