Ως νέος άνθρωπος δεν είναι λίγες φορές που έχω αναρωτηθεί όπως όλοι μας γιατί κόσμος είναι και ήταν πάντα άδικος και το σημαντικότερο αν θα συνεχίσει να είναι έτσι. Κάτι που όλοι έχουμε σίγουρα υποθέσει είναι ότι άνθρωπος είναι κακός και άπληστος εκ φύσεως και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ! To παραπάνω λοιπόν ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι εκείνο ακριβώς το στοιχείο που έκανε την ανθρωπότητα ανά τους αιώνες να υποφέρει. Αυτή η τάση του ανθρώπου για εξουσία και για δύναμη έχει οπλίσει τα χέρια κάποιον για να ρίξουν ατομικές βόμβες, να πουλήσουν ναρκωτικά ή ακόμα και ζωτικά όργανα μικρών παιδιών. Είναι όμως αυτή όμως η πραγματικότητα; Είναι όντως ο άνθρωπος ένα ύπουλο και εγωιστικό πλάσμα που δε θα μεταμορφωθεί ποτέ σε κάτι καλύτερο; Η γεννήθηκε και διαμορφώθηκε ο ίδιος στην πορεία κατά αυτό τον τρόπο;
Τα ερωτήματα τα οποία τέθηκαν στη παραπάνω παράγραφο σίγουρα δεν είναι εύκολο να απαντηθούν είναι όμως λιγότερο δύσκολο να κάνεις κάποιες παρατηρήσεις πάνω σε αυτά. Ένα σχόλιο το οποίο μπορώ προσωπικά να κάνω είναι το εξής: με την υιοθέτηση τον παραπάνω ισχυρισμών αποδέχεσαι το ότι σαν άνθρωπος είσαι και θα παραμείνεις κάτι το άσχημο. Επιπροσθέτως, αφού τρεφόμαστε ως είδος από το αίσθημα τους συνεχούς ανικανοποίητου και της αχαριστίας γιατί έχει κατορθώσει ο άνθρωπος να διατηρήσει το κύριο χαρακτηριστικό έκφρασης, ελπίδας και αισιοδοξίας το χαμόγελο του; Πώς είναι δυνατόν αυτό σκοτεινό πλάσμα να χαμογελά ακόμα μετά από τόσες χιλιετίες φθόνου και απληστίας περνώντας την ζωή με ένα δυσάρεστο για αυτόν τρόπο; Ειδικά αν σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έζησαν μια ζωή που δεν την ήθελαν, πραγματοποιώντας μια εργασία που δεν του άρεσε, δημιουργώντας μια οικογένεια με μια ή με έναν σύζυγο που στη πραγματικότητα δεν τον αγάπησαν ( εννοώ την ερωτική αγάπη ) και με τον οποίο φέρανε στον κόσμο παιδιά τα οποία ποτέ δεν έγιναν αυτό που οι ίδιοι επιθυμούσαν. Παρόλο λοιπόν που η ανθρώπινη απληστία έχει ταπεινωθεί για τα καλά ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ χαμογελά, να γιορτάζει, να δημιουργεί. Επομένως, ίσως τελικά να υπάρχει κάτι που αγαπάει πέρα από τον εαυτούλη του και αυτό είναι η ίδια η ζωή και η χαρά του να τη ζεις.
Επιπλέον αρκεί κανείς να παρατηρήσει μύθους όπως το κουτί της Πανδώρας καθότι μέσω τέτοιον μυθοπλασιών οι άνθρωποι αποδέχονται την ελπίδα τους για το ότι τελικά θα καταφέρουν να αποκτήσουν όλα αυτά που πράγματι οι ίδιοι στέρησαν από τους εαυτούς. Πραγματικά ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά παρατηρώντας το ίδιο του το είδος είναι σαν να βλέπει ένα σκουριασμένο πιάνο το οποίο δεν θέλει καν να το αγγίξει μη τυχόν λερωθεί, ξεχνώντας όμως ότι από τα δικά του χέρια κατάντησε βρώμικο το συγκεκριμένο μουσικό όργανο και μη γνωρίζοντας ότι άμα σηκώσει το καπάκι τον περιμένουν πλήκτρα χρυσαφένια έτοιμα να σχηματίσουν της ωραιότερες μελωδίες. Παραθέτω τον παρακάτω μύθο ως επίλογο του άρθρου μου.