Home >> Αφιέρωμα >> No Greeks no rats

No Greeks no rats

Ενίοτε τους αντιμετώπιζαν ως παρείσακτους αλλά χρήσιμα εργατικά χέρια. Ενίοτε οι ίδιοι βρήκαν απάγκιο στην πρόσκαιρη μετανάστευση. Η περιστασιακή και κερδοφόρα εργασία στις μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί τους ζητούσαν μέχρι και προπολεμικές συνθέσεις, τοπικού περιεχομένου, άγνωστες στους οργανοπαίχτες διότι τότε, η δισκογραφία ήταν σε νηπιακό στάδιο. Ο Μανώλης Χιώτης ήταν γενναιόδωρος αλλά ποτέ ο ίδιος όταν γύρισε από το Σικάγο.

Οι Έλληνες εργάτες μετανάστες αντιμετωπίστηκαν με τον ακόλουθο, βαθύτατα συντηρητικό, τρόπο. Αρχές του 20ου αιώνα, στη μητρόπολη της κεφαλαιοκρατίας δεν είχε εφευρεθεί, ακόμη, ο όρος, ταξισυνειδησία. Σύνθετη λέξη, από τα σπλάχνα των συνδικάτων, της εναντίωσης στην εξαθλίωση, υπέρ της διεκδίκησης και της ενσωμάτωσης των Βαλκάνιων εργατών και κατά της επιστράτευσης. Τόσο της οικονομικής όσο και της πολεμικής. Τότε, οι Έλληνες θεωρούντο ανατολίτες, όχι Ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού. Κάπως έτσι, φθάνοντας στον κόλπο που στέκει το «νεανικό» τότε Άγαλμα της Ελευθερίας, κοίταζαν και χαιρετούσαν ενεοί τους πελώριους ουρανοξύστες. Η Α’ και Β’ Θέση αποβιβάζονταν για έλεγχο χαρτιών ενώ η Θέση Deck έμπαινε σε πλοιάριο για το Έλις Άιλαντ. Το Έλις Άιλαντ ήταν το νησί στο οποίο στεγαζόταν οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών. Ιατρικός έλεγχος. Έλεγχος πολιτικών φρονημάτων. Οι άρρωστοι επέστρεφαν με το ίδιο εισιτήριο, ενώ το ίδιο γινόταν και σε εκείνους για τους οποίους αντιλαμβάνονταν ότι ήταν θύματα δουλεμπόρου.

Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» ουσιαστικά, πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.

Ο Τέτος Δημητριάδης ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα, άγνωστος στην ελλαδική επικράτεια, με σπουδαία καριέρα στην Αμερική και στοιχεία κομπέρ. Άνθισε το μεσοπόλεμο. Ήταν παράλληλα συνθέτης και ηθοποιός όπως και στιχουργός. Έπλεκε μουσικά ιδιώματα φέρνοντας στο κοινό και την επτανησιακή μουσική, λαϊκή παράδοση.

Ο Γκας Βάλι ήταν κλαρινετίστας με καριέρα στην άνοιξη της δεκαετίας του 1950. Έφερε τη τζαζ στα ακούσματα της εποχής, μαζί με το Μίλτο Στάμο. Μουσικοί από την Ελλάδα, την Αμερική και πολλές άλλες εθνότητες βρέθηκαν στο πάλκο μαζί του. Κουίν, Αστόρια, Φλόριντα, Κλίβελαντ. Από κοντά και ο Γιάννης Παπαϊωάννου με την κομπανία του, εξυμνούσε την ωραία ζωή.

https://www.youtube.com/watch?v=tGcgoxHtX-w

Ο Άρης Σαν (Αριστείδης Σεϊσανάς) ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Ζωή βγαλμένη από μαφιόζικες ταινίες του Χόλιγουντ. Μετανάστευσε από το Ισραήλ και άνοιξε το νυχτερινό μαγαζί “Σιρόκο”. Είχε άδοξο τέλος σε ηλικία 55 ετών. Ο Ντέμης Ρούσσος τη δεκαετία του 1970 ασχολείται με το “Αστέρι του Βοριά” του Μάνου Χατζιδάκι και το μετατρέπει σε παγκόσμια επιτυχία.

Σχετική βιβλιογραφία: Έκθεση Wickersham (Τόμος 13) και στις εφημερίδες της Εθνικής Βιβλιοθήκης θα βρείτε τα σχετικά δημοσιεύματα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *